Dlaczego żyjemy, po co się urodziliśmy, jaki jest nasz cel w życiu, co na czeka po śmierci; niebo, piekło, nic? Rozmowy na temat życia, śmierci i wieczności. Posty: 34
Śmierć to żal i ból dla zmarłego. Naturalną pociechą jest chęć niesienia pomocy, aby ułatwić przejście do innych aspektów bytu. Według religii chrześcijańskiej 40 dzień jest uważany za najważniejszy ze wszystkich dni pamięci, ponieważ w tym okresie dusza na zawsze żegna się z ziemią i opuszcza ją. Wiele jest zorganizowanych przez 40 dni po śmierci kilwateru. Co powiedzieć w tym dniu i jak się zachować?Jakie jest znaczenie ceremonii pamięci?Ważne jest, aby wiedzieć - istota rytuału pogrzebowegoto uczynić przejście duszy zmarłego w inny świat bezboleśnie, aby pomóc duszy zmierzyć się z Bogiem, poczuć spokój i pokój. A to osiąga się przez modlitwę. Wszystko, co zostanie powiedziane o zmarłym w tym dniu: miłe słowa, modlitwy, dobre wspomnienia i przemówienia, pomogą duszy znieść Boży sąd. Dlatego tak ważne jest, aby przestrzegać wszystkich tradycji związanych z tym dniem, jak utrzymać ślad po 40 dniach od rzeczą w tym dniu jest modlitwa. Możesz zrobić to sam, ale możesz zaprosić chrześcijańskie zmarłego w 40. dniuObrzęd upamiętnienia znany jest od samego początku narodzin chrześcijaństwa. Celem obrzędu jest dać duszę pokoju, która poszła do innego świata i pacyfikacji, aby pomóc nam poznać wieczne królestwo tym celu krewni, krewni i przyjaciele zmarłego powinni zebrać się przy stole pamięci. Po zorganizowaniu na 40 dni po śmierci kilwateru, co powiedzieć obecny? Uważa się, że im więcej ludzi pamięta w swoich modlitwach o zmarłych, tym lepiej będzie duszą tego, za którego się modlą. W tym dniu zwyczajowo przywołuje się momenty z życia zmarłego, kładąc nacisk na jego cnoty i dobre nie stoi w miejscu, jeśli przed pogrzebemspędził w domu zmarłego, teraz można to zrobić w restauracji lub kawiarni. Tradycje prawosławia obowiązane są w tym dniu, aby przyjąć więcej osób niż w dniu 9, ponieważ dusza opuszcza ziemię, a nie tylko krewni, ale także wszyscy, którzy chcą to zrobić, mają otrzymać dni po śmierci, upamiętnienie: co powiedzieć na cmentarzu?Odwiedzenie grobu osoby zmarłej jest obowiązkoweczęść rytuału pamięci. Musisz wziąć ze sobą kwiaty i świecę. Na cmentarzu zwyczajowo nosi się parę kolorów, parzystych liczb - symbol życia i śmierci. Układanie kwiatów to najlepszy sposób okazania szacunku przyjdziesz, powinieneś zapalić świecę i modlić się o spokój ducha, wtedy możesz po prostu stać, milczeć, pamiętając dobre chwile z życia zmarłej cmentarzu nie są usatysfakcjonowani głośnymi rozmowami i dyskusjami, wszystko powinno odbywać się w atmosferze spokoju i lat czterdziestych w kościeleWspomnienie to wspomnienie kościelnektóry zmarł podczas modlitwy o liturgię za zbawienie duszy i wieczne dobro upamiętnione. Rytuał odbywa się po tym, jak krewni zmarłego złożą notatkę "O reszcie". Ważne jest, aby wiedzieć, że w tej notatce wymieniono tylko tych, którzy zostali ochrzczeni w Kościele krewnych zmarłego najlepszydarowizny będą świeczką dla zmarłego. W chwili instalacji świecy musisz modlić się o odpoczynek duszy, prosząc Pana, aby przebaczył dobrowolne i mimowolne grzechy z kanonami prawosławia, upamiętnienie (40 dni pośmierć) przed upływem terminu. Jeśli jednak jest to przypadek, konieczne jest przeprowadzenie ceremonii we wcześniejszym terminie, a następnie w następny weekend po 40. weekendzie należy udzielić jałmużny. W tym samym dniu zorganizuj upamiętnienie tablicy pamiątkowejCelem pamiątkowej kolacji - do zapamiętania zmarłegoczłowiek, aby modlić się za spokój swojej duszy, aby zapewnić wsparcie psychologiczne potrzebującym, aby podziękować ludziom za ich udział i pomoc. Nie możesz urządzić kolacji, aby trafić zaproszonych drogimi i smacznymi daniami, obfitować w pożywienie lub karmić się to nie jedzenie, ale zjednoczenie w smutkuwsparcie dla tych, którzy są trudni. Ważne jest, aby wziąć pod uwagę główne zasady chrześcijaństwa: ograniczenie spożycia napojów alkoholowych, post i obecność na stole najprostszych bierzcie kilwateru jako uczty. Duże wydatki w tym przypadku są nieuzasadnione, o wiele bardziej użyteczne byłoby wysyłanie inwestycji finansowych w dziedzinie od śmierci minęło więcej niż 40 dni, ślad może być przekazany później. zorganizuj, jeśli tylko stół pamięci zostanie przeniesiony. Trzeba się modlić za duszę zmarłego zaledwie przez 40 potrawy z tablicy pamiątkowejPokrycie stołu jest pożądane, aby dać pierwszeństwoNaczynia wielkopostne. Na czele tabeli powinien znajdować się kutya. To owsianka gotowana z pełnych ziaren, z dodatkiem miodu, orzechów i rodzynek. Naczynie uosabia odrodzenie duszy, symbolizuje błogosławieństwa życia potraw zależy głównie od tradycji rodziny,upamiętniający. Tradycyjnie przygotowane: naleśniki, ciasta, owsianka, zupa i galaretka. Dopuszczalne są różne przekąski: sałatki, warzywa lub wędliny. Wśród pierwszych dań: zupa, makaron w bulionie z kurczaka, zupa z buraków. Garnirunek - kasza gryczana, pilaw lub tłuczone ziemniaki. Kościół przeciwko napojom alkoholowym, w każdym przypadku, ich stosowanie powinno być kilwater zbiegał się ze słupkiem, wtedy mięso powinnozmienić na ryby. Sałatki to doskonały vinegret. Połóż na stole grzyby, warzywa i owoce. Najważniejszą rzeczą na tej uroczystości jest wzmocnienie siły, aby niestrudzenie modlić się za przygotować mowę pamięciŻaden z kilwaterów nie może obyć się bez mówieniamowę pamięci. Czasami, specjalnie na tę okazję, zapraszany jest moderator, który pomoże uporządkować porządek występów. Jeśli lider jest nieobecny, ktoś z bliskich krewnych powinien przejąć jego uzgodnieniu na 40 dni po śmierciupamiętnienie, słowa wypowiadane przy stole, powinny być rozprowadzane z zachowaniem określonej kolejności mówców. Najpierw najbliżsi krewni wygłaszają przemówienie, potem przyjaciele i ostatni ze miej nadziei na improwizację. To smutne wydarzenie, a ludzie, którzy mają żal, będą cię słuchać. Zwięzłość i dokładność - to główne kryteria przemówienia. Spróbuj znaleźć czas na ćwiczenie w domu, abyś mógł zdecydować, gdzie milczeć i co wszyscy najbliżsi przychodzą na obchody (40dni po śmierci). Przemówienie wygłoszone przy stole nie powinno składać się z biografii osoby zmarłej, ponieważ będą ludzie, którzy dobrze znają etapy życia zmarłego. Bardzo dobrze jest opowiedzieć o jakimś fakcie z życia, który posłuży za dowód cnót przygotowują się na 40 dni po śmierci,wiersze poświęcone żałobie mogą być bardziej niż kiedykolwiek. Pomogą one dostroić się do lirycznego tragicznego trybu, przyczyniając się do stworzenia atmosfery dodać swoje przemówienie ze zdjęciem coś, co należało do niego, które udowodniłoby obecnym, jak dobry był zmarły Unikaj wspominania o błędach zmarłego, plotkach i tajemnicach. Takie przemówienia przy stole pamiątkowym to nie wersja mowyWiele osób myśli, gdy organizują się za 40dni po śmierci obchodów: „Co mogę powiedzieć?” ... Nie ma ustalonej wersji takiej mowy. Najważniejszą rzeczą jest wypowiadanie słów z serca. Ale nadal istnieją pewne zasady, dzięki którym możesz przygotować się i mówić poprawnie podczas uroczystości zacząć od powitania obecnychkolejna historia o tym, kim jesteś, który nie żyje. Powiedz kilka słów o żałobie i przejdź do opowieści o dobrych stronach osoby upamiętnionej. Jeśli to możliwe, pamiętaj o dobrych wspólnych chwilach. Byłoby bardzo właściwe, aby zaangażować inne osoby w wspomnienia, aby twoją historię uzupełniły dobre wspomnienia. Mowa kończy się obietnicą zapamiętania na zawsze tego, który to możesz zapamiętać zmarłego, kiedy tylko chcesz. Najważniejsze jest przestrzeganie podstawowych zasad obrzędu upamiętnienia: modlitwy, jałmużny i dobrych wspomnień zmarłych.
Znicze (Pixabay) Ksiądz Piotr Jarosiewicz jest bardzo aktywny na TikToku. Jego konto na tej platformie śledzi prawie 300 tys. osób! Duchowny w tym miejscu odnosi się do przeróżnych kwestii. Ostatnio otrzymał pytanie od jednej z internautek. Dotyczyło ono palenia zniczy na grobie w dniu pogrzebu i 40 dni po pochówku. Wiele osób uważa
Upamiętnienie 40. dnia: prawosławne uzasadnienieSą specjalne dni upamiętnienia zmarłych. Jednym z najważniejszych dni pamięci o zmarłej osoby jest czterdziesty dzień. Ta data jest szczególnie pamiętana przez wierzących tradycji rosyjskiej,kolacje w czterdziestym dniu po śmierci zmarłego. W końcu starają się zaprosić wszystkich krewnych i przyjaciół, aby pamiętać zmarłego, pamiętać o jego dobrych uczynkach. Oprócz pogrzebu pogrzebowego, wierzący 40. dnia po śmierci zmarłego porządku w requiems świątyń i innych pomników pogrzebowych na pamiątkę zmarłego. Dlaczego dokładnie 40 dzień po śmierci jest tak ważne dla duszy zmarłej osoby?Kościół Kościoła Prawosławnego przywiązuje szczególną wagęczterdziestego dnia po śmierci, w takim stopniu, że w tym czasie dusza ludzka podnosi się do prywatnego sądu do Boga. Do tej chwili dusze są ukazane piękno raju i okropności piekielnych, aw czterdziestym dniu dusza ludzka pojawia się na prywatnym dworze przed Stwórcą, aby określić jego los pośmiertny. Ten sąd Boży nazywany jest prywatnym, gdyż jest to rodzaj wstępnego "werdyktu" konkretnej duszy przed zmartwychwstaniem zmarłych i Ostatnim Sądem (powszechnym).Dlatego rozkazuje się Kościół Prawosławnyszczególnie modlić się gorliwie za zmarłego i dać jałmużnę w czterdziestym dniu po śmierci zmarłego. Wierzący polegają na miłosierdziu Boga. Prawosławni chrześcijanie wierzą, że zgodnie z modlitwami żywych za zmarłych, a także dobrych uczynków na pamiątkę zmarłego, Pan może przebaczać zmarłym grzechom i dokonać ostatniego życia wiecznego raju.
Tradycja prawosławna mówi, że w pierwszych trzech dniach po śmierci dusza zmarłego jest na ziemi. W szczególności można znaleźć wskazówki, że dusza zmarłego uwielbia odwiedzać miejsca, które były szczególnie kochane przez zmarłego podczas jego ziemskiego życia. To pokazuje smutek duszy po opuszczeniu ciała.
Liczba wyświetleń: 2197W Kościele katolickim nie brak głosów, by nieco zrewidować dogmat o istnieniu duszy nieśmiertelnej, którą ma posiadać każdy człowiek i która jest stwarzana bezpośrednio przez Boga. Sprawa duszy nieśmiertelnej bardzo dobrze pokazuje absurdy, w jakie uwikłane są kościoły chrześcijańskie i inne religie. A próby reformy tych wierzeń, to brnięcie z jednego fałszu w KOŚCIELNE NAUCZANIEW Kościele katolickim naucza się, że każdy człowiek posiada nieśmiertelną, niematerialną duszę, daną mu przez Boga. Jak można przeczytać w katechizmie, oddziela się ona od ciała w chwili śmierci i jest sądzona przez Boga. Jest to tzw. sąd szczegółowy, w efekcie którego dusza może być zbawiona, potępiona lub poddana pokucie w to nie wszystko. Przed końcem obecnego świata dusza „połączy się na nowo z ciałem”. Wtedy to wszyscy ludzie zmartwychwstaną na sąd ostateczny i będą sądzeni przez Jezusa Chrystusa. Jedni zostaną zbawieni, inni potępieni na zawsze. O tym wszystkim mówi „Katechizm Kościoła katolickiego”.Oto krótkie cytaty (pominięto lub skrócono liczne przypisy):„Kościół naucza, że każda dusza duchowa jest bezpośrednio stworzona przez Boga, nie jest ona rodziców – i jest nieśmiertelna (por. Sobór Laterański V, 1513 r.), nie ginie więc po jej oddzieleniu się od ciała w chwili śmierci i połączy się na nowo z ciałem w chwili ostatecznego zmartwychwstania” (pkt 366).„Co to znaczy zmartwychwstać? W śmierci, będącej , podczas gdy jego dusza idzie na spotkanie z Bogiem, chociaż trwa w oczekiwaniu na ponowne zjednoczenie ze swoim uwielbionym ciałem. Bóg w swojej wszechmocy przywróci ostatecznie naszym ciałom niezniszczalne życie, jednocząc je z naszymi duszami” (pkt 997).„Kto zmartwychwstanie? Wszyscy ludzie, którzy umarli” (998). „Kiedy? W sposób definitywny »w dniu ostatecznym« (J 6,40); »na końcu świata« (Sobór Watykański II)” (pkt 1001).Nie jest to podawane jako alegorie czy przenośnie. Ma to być rozumiane dosłownie i katolicy powinni w to wszystko w istnienie duszy nieśmiertelnej oraz w zmartwychwstanie wszystkich ludzi na sąd ostateczny (tzw. zmartwychwstanie ciał), to w Kościele katolickim bardzo ważne dogmaty. Dogmat o zmartwychwstaniu wszystkich ludzi na sąd ostateczny ogłosił Sobór Laterański IV w 1215 r. Sobór we Florencji w 1439 r. ogłosił dogmat o piekle i czyśćcu. Zaś dogmat o duszy nieśmiertelnej, bezpośrednio stwarzanej przez Boga, został ogłoszony przez piąty sobór laterański w 1513 r. Dogmaty te były wielokrotnie potwierdzane przez inne sobory i encykliki są dogmaty w Kościele katolickim? Czy można je zmieniać?Dogmaty to ustalone przez Kościół podstawowe zasady wiary, ogłaszane przez sobory, encykliki papieskie i najważniejsze dokumenty kościelne. W rozumieniu Kościoła dogmaty są prawdami objawionymi przez Boga, wiara w nie ma moc zbawczą, a odstępstwa są ma oficjalnego pełnego wykazu dogmatów, ale co do podstawowego kanonu dogmatów panuje duża zgoda. Na pewno dogmatami są wymienione przed chwilą postanowienia dawnych soborów dotyczące duszy nieśmiertelnej i zmartwychwstania na sąd Kościele przyjmuje się tradycyjnie, że dogmaty są niezmienne i należy w nie wierzyć dosłownie. Jak można sądzić na podstawie wypowiedzi teologów, możliwe jest jedynie uściślanie dogmatów, ale żaden teolog czy katolik nie może ich interpretować samodzielnie, ani wierzyć „po swojemu” czy wybiórczo. W wypowiedziach teologów ostrzega się często przed pokusą zmieniania dogmatów pod płaszczykiem ich interpretacji czy konserwatywne, przeciwne zmianom stanowisko wyraża na przykład ks. prof. Jacek Salij, wieloletni kierownik Katedry Teologii Dogmatycznej na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Ks. prof. Salij pisze: „przyjmuję w całości i bez zastrzeżeń tradycyjną ortodoksję katolicką, również dogmaty o czyśćcu, o dziewictwie Maryi i o zmartwychwstaniu ciał. (…) Przy czym dogmaty katolickie rozumiem dosłownie. Próby odejścia od dosłowności chcę nazywać po imieniu: nie jest to żadna reinterpretacja, tylko przeinaczanie”. Salij wyraża tu stanowisko obowiązujące obecnie w REFORMATORZY CHRZEŚCIJAŃSTWAW Kościele katolickim pojawia się tendencja, by odpuścić sobie dogmaty na rzecz głębszego przeżywania wiary. Przed drugim soborem watykańskim (1962-1965) spodziewano się nierzadko przyjęcia bardziej otwartego stanowiska. Ale ani na soborze, ani później, w dogmatyce katolickiej żadna odwilż nie nastąpiła. Narasta tylko hipokryzja. Pozornie wierzy się w dogmatyczne formuły, ale – jak przyznają także zwolennicy dogmatyzmu – patrzy się na nie przez palce, nie traktuje powiem o udanych i nieudanych współczesnych próbach zreformowania wierzeń chrześcijańskich (będą to oczywiście tylko przykłady, sygnały, a nie pełniejszy przegląd, niemożliwy w krótkim artykule).Protestanci: W wielu kościołach protestanckich (pomijając kościoły fundamentalistyczne) wzięła wyraźnie górę tendencja do rewizji tradycyjnych wierzeń i kościelnego prawa. Już w okresie międzywojennym popularność zyskiwała idea demitologizacji chrześcijaństwa, którą głosił wpływowy teolog Rudolf Bultmann (1887-1976). Był to program oczyszczania chrześcijaństwa z tradycyjnych mitów liberalnych nurtach protestantyzmu Pismo Święte nie jest już traktowane jako źródło zasad wiary i chrześcijańskiego życia. Np. od protestantów można usłyszeć, że „Nowy testament” akceptuje niewolnictwo (to fakt, zalecano jedynie dobre traktowanie niewolników, zaś niewolnikom nakazywano posłuszeństwo). Gdyby więc wzorować się na „Nowym testamencie” i pierwotnym chrześcijaństwie, trzeba by moralnie akceptować niewolnictwo. Ale pół biedy z zasad przyjętych w pierwotnym chrześcijaństwie, do dziś obowiązujących w Kościele katolickim i wielu innych, kobiety nie mogą pełnić żadnych głównych funkcji kościelnych. Obecnie w wielu liberalnych kościołach protestanckich kobiety mogą sprawować – i sprawują – nawet najwyższe „Nowym testamencie” daje o sobie negatywne nastawienie do homoseksualizmu. Dziś w wielu liberalnych kościołach protestanckich błogosławi się i uznaje małżeństwa W Kościele katolickim najdonioślejszą próbą odejścia od dogmatycznego nauczania był tzw. katechizm holenderski, ogłoszony w 1966 r. w Kościele katolickim w Holandii („Nowy katechizm. Wiara katolicka dla dorosłych”). Warto sprawę tę przypomnieć. Była to po Soborze Watykańskim II decydująca próba sił między katolickimi reformatorami a holenderski zyskał dużą popularność wśród katolików w krajach zachodnich i był tłumaczony na wiele języków. Szybko jednak wzbudził olbrzymi opór ze strony konserwatywnych biskupów, świeckich tradycjonalistów i holenderski zawierał wszystko to, co stanowi kanon religii chrześcijańskiej. W tym znaczeniu był wręcz konserwatywny. Nie zawierał żadnych rewelacji, ani doktrynalnych „nowinek”.Natomiast różnił się tym od dotychczasowych katechizmów, że nie powtarzał ściśle kościelnych dogmatów i „prawd” wiary. Nie podawał ich apodyktycznie do wierzenia. Przedstawiał religijne treści poddając je jakby pod rozwagę, a nie do przyjęcia pod groźbą potępienia. Był napisany mniej dogmatycznym i nieco bardziej znośnym było dla watykańskich władz Kościoła i katolickich konserwatystów nie do powołał komisję złożoną z kardynałów. W 1967 r. komisja wydała orzeczenie uznające katechizm holenderski za sprzeczny z doktryną Kościoła. Zarzuty przedstawiono w dziesięciu zwięzłych punktach. Pierwszy punkt dotyczył aniołów i dusz ludzkich: „Konieczne jest, aby Katechizm nauczał, że Bóg oprócz tego widzialnego świata, w którym żyjemy, stworzył także królestwo czystych duchów, które nazywamy Aniołami. Ponadto powinno być wyraźnie stwierdzone, że poszczególne dusze ludzkie, ponieważ są duchowe, są stworzone bezpośrednio przez Boga” (4). Zdania te zawierały wiele odsyłaczy do materiałów drugiego soboru watykańskiego, a w przypadku duszy także do encykliki Humani generis Piusa pozostałych punktach wytknięto katechizmowi, że nie potwierdza jasno doktryny Kościoła w kwestiach grzechu pierworodnego, dziewiczego poczęcia Jezusa, niepokalanego poczęcia Marii, rzeczywistej obecności Chrystusa w eucharystii, śmierci Jezusa na krzyżu za grzechy ludzi, roli kapłaństwa, nieomylności Kościoła i żądała powtórzenia w katechizmie drętwych, dogmatycznych fragmentów z materiałów soborowych i encyklik. I mogę powiedzieć, że taki drętwy, bezduszny, dogmatyczny charakter ma obowiązujący obecnie katechizm, ogłoszony przez Jana Pawła II w 1992 r. Z punktu widzenia ateisty to dobrze, bowiem zniechęca do Kościoła i efekcie krytyki katechizm holenderski, zyskujący popularność w wielu krajach, został usunięty w cień. Podjęto decyzję o przygotowaniu nowego ogólnokościelnego katechizmu. Rzecz się ślimaczyła, ale stało Paweł II powołał w 1986 r. Komisję ds. Katechizmu. Na jej czele stanął szef watykańskiej Kongregacji Nauki Wiary kardynał Joseph Ratzinger, późniejszy papież Benedykt XVI. To z całą pewnością teolog zastygły w konserwatyzmie i Jan Paweł II, jak i Ratzinger, stawiali przed sobą zadanie powstrzymania zmian w Kościele, zarówno w dziedzinie kościelnej doktryny, jak i funkcjonowania Kościoła. Jan Paweł II, godząc się na stawianie mu za życia pomników, symbolicznie postawił na katolicyzm pozorów, świątków, kapliczek, rytuałów, celebry, plus religijne spektakle w rodzaju papieskich podróży i powierzchownego „ocieplania” wizerunku papieża (papieskie kremówki).Katechizm ogłoszony przez Jana Pawła II w 1992 r. jest nieznośnym teologicznym gniotem, napisanym nieskładnym językiem. Jeżeli jacyś katolicy liczyli, że będzie to katechizm „z ludzką twarzą”, to się zawiedli. Katechizm idzie w kierunku odwrotnym niż katechizm holenderski. Jest apodyktyczny, traktuje wiernych jak przysłowiowe owieczki i baranki, podając z wysokości bożego objawienia dokładnie, w co mają wierzyć. W kwestii duszy nieśmiertelnej katechizm Jana Pawła II powtarza mity, wyobrażenia i dogmaty ustalone na średniowiecznych soborach (cytowałem je już wcześniej). Wraz z jego ogłoszeniem przez papieża, katechizm holenderski ostatecznie stracił ważność w jeszcze dodam. Autorzy katechizmu popełniają wymieniany w tymże katechizmie grzech pychy. Przypisują sobie i temu, co napisali, nadprzyrodzony, boski charakter. Nikt władzom Kościoła nie nadał nadludzkiego statusu. Sami go sobie nadali. Są takimi samymi ludźmi jak inni, co widać aż nadto dobrze, a stroją się w boską sakrę, świętość. To właśnie grzech pychy z blaskiem przez Jana Pawła II watykańskiego katechizmu w 1992 r. oznacza punkt zwrotny we współczesnej historii Kościoła katolickiego. Padła ostatecznie szansa na doktrynalne zmiany w Kościele. Kościół przyjął konserwatywną, dogmatyczną, pełną hipokryzji, obłudy, linię rozwoju. Trwa ona do dziś. Papież Franciszek zmienia niewiele – stara się ograniczyć najbardziej rażące zło w kościelnej praktyce, jak np. tradycyjne tolerowanie seksualnego wykorzystywania dzieci przez księży. Ale już za te skromne próby jest przez kler nagminnie odsądzany od czci i wiary. Jasne stało się, że Kościół to przysłowiowy beton. Nie da się go zreformować, ale na szczęście można porzucić. Tak też zaczęło robić coraz więcej katolików. Kościół w krajach zachodnich tracił i traci wiernych. Nie ma żadnego „odrodzenia religijnego” w DUSZA W PIŚMIE ŚWIĘTYMKatolicy, którzy chcieliby zmienić kościelne nauczanie o duszy, twierdzą często, że Pismo Święte nie zawiera pojęcia duszy nieśmiertelnej. Tak głoszą również np. świadkowie Jehowy i niektóre inne wyznania chrześcijańskie. Nie mają chyba mówi „Stary testament”? Oto w najstarszej części „Biblii”, w „Księdze rodzaju”, czytamy: „A gdy Abraham dożył lat stu siedemdziesięciu pięciu, zbliżył się kres jego życia i zmarł (…) i połączył się ze swoimi przodkami” (Rdz 25,7-8). Podobnie o Jakubie: „wyzionął ducha i został przyłączony do swoich przodków” (Rdz 49, 33). Nie idzie tu o miejsce pochówku, tylko o bliżej nieokreśloną krainę zmarłych. Oto Jakub mówi: „Już w smutku zejdę za synem moim do Szeolu” (Rdz 37, 35).W „Starym testamencie” występuje pojęcie szeolu jako krainy zmarłych, przypominającej hades z mitów greckich. W greckim tłumaczeniu „Biblii” (Septuaginta), pochodzącym z III-II w. starej ery, hebrajskie słowo szeol jest tłumaczone jako hades. Także w „Nowym testamencie”, spisanym po grecku, kilkakrotnie wymieniany jest literalnie „hades” jako miejsce pobytu ludzkich dusz po śmierci ciała (w tłumaczeniach używa się zwykle innego słowa niż hades, co jest kamuflażem).„Stary testament” zna też pojęcie refaim – to właśnie nieśmiertelna pozostałość człowieka, trafiająca do szeolu, czyli krainy zmarłych przypominającej hades. Refaim to dusza występująca w bardzo prymitywnej w jakąś postać duszy nieśmiertelnej i „życia po śmierci” była wówczas powszechna na Bliskim Wschodzie. I nic dziwnego, że znajdowała wyraz także w „Starym testamencie”. W najbardziej chyba rozbudowanej postaci występowała w Egipcie (w szerokim obiegu była tam tzw. „Księga umarłych”). Wśród Izraelitów, jak sądzić można na podstawie najstarszych ksiąg „Biblii”, wiara ta występowała w postaci prymitywnych ludowych wyobrażeń. Z czasem została nieco wzbogacona (o czym za chwilę). Nie można powiedzieć, że „Stary testament” nie zawiera pojęcia duszy jest jednak, że w księgach „Starego testamentu” wiara w duszę nieśmiertelną i „życie po śmierci” odgrywała niewielką rolę. Głównym tematem Starego Testamentu jest idea przymierza boga Jahwe z Izraelitami (idea „narodu wybranego”, którym mieli być Izraelici). „Stary testament” miał przede wszystkim wspomagać Izraelitów i w ciężkich czasach głosił im nadzieję na niepodległość i wielkość na obietnica zbawienia po śmierci stała się wręcz głównym tematem chrześcijaństwa. „Ewangelie” i „Nowy testament” miały dawać nadzieję wiecznego życia i zbawienia tym, którzy uwierzą w Jezusa wygląda dusza nieśmiertelna w nowszych księgach „Starego testamentu”?Księgi „Starego testamentu” powstawały na przestrzeni wielu wieków (od XII do II w. starej ery, kiedy to powstała „Księga mądrości”). O ile w najdawniejszych księgach „życie po śmierci” i dusza nieśmiertelna występują w bardzo prymitywnej postaci, to w późniejszych zostały znacznie urozmaicone. Przypuszczalnie stało się to pod wpływem kultury greckiej. Przetłumaczenie ksiąg hebrajskich na język grecki w III-II w. starej ery, wskazuje na silne kontakty kulturowe żydowsko-greckie. Pośredniczyli w tym Żydzi zamieszkujący w Aleksandrii w Egipcie. Miasto to stawało się ważnym ośrodkiem kultury żydowskiej i greckiej, wierzenia znalazły wyraz w szczególności w niektórych psalmach i w „Księdze mądrości”, napisanej po grecku w II w. starej ery, przypuszczalnie przez zhellenizowanego Izraelitę (czas jej powstania ustalono na podstawie stylu języka; w tradycji chrześcijańskiej przypisywana jest królowi Salomonowi, ale to ewidentna legenda).„Księga mądrości” nie została uznana za kanoniczną przez Żydów i wyznania protestanckie. Ale w Kościele katolickim – podkreślmy – jest uznawana za równoprawną z innymi księgami kanonicznymi i bardzo w tych późniejszych księgach wypowiedzi dotyczące wprost duszy nieśmiertelnej są bardzo rzadkie i niejasne. Ale mamy tam rzeczy ksiąg najdawniejszych w szeolu po śmierci przebywa refaim (taka bardzo prymitywna dusza). Natomiast w niektórych psalmach i pieśniach „Księgi mądrości” pojawia się dusza nieśmiertelna określana najczęściej hebrajskim słowem nefesz. To dusza myśląca, w pełni władz umysłowych i o ile w dawnych księgach dusze wszystkich ludzi – bogobojnych i złych – żyją w szeolu w tych samych nie najlepszych warunkach, to według ksiąg późniejszych ich los jest różny. Sprawiedliwi mają się dobrze i mogą mieć nadzieję na zbawienie. Zaś niesprawiedliwi mają się źle i to koncepcję Platona (V-IV w. starej ery). Według Platona dusze ludzi zasłużonych, niczym się nie wyróżniających oraz złych przebywają w hadesie w odmiennych też przypomnieć, że w pismach Platona mamy przedstawioną scenę sądu nad duszami. Sąd odbywa się na pięknej łące. Dusze stają przed sądem „natychmiast po śmierci każdego” (6). Dusze ludzi dobrych wędrują do góry do rajskiej krainy; złych do Tartaru, tj. do ponurej części hadesu. Najwięksi winowajcy mają tam przebywać na zawsze, inni tylko przez pewien „Księgę mądrości” i psalmy: „A dusze sprawiedliwych są w ręku Boga i nie dosięgnie ich męka. Zdało się oczom głupich, że pomarli, zejście ich poczytano za nieszczęście i odejście od nas za unicestwienie, a oni trwają w pokoju” (Mdr 3, 1-3).W niektórych psalmach pojawia się koncepcja zbawienia, wiecznego życia u boku Boga. Oto psalmista w poetyckich słowach zwraca się do Boga: „Bo nie zostawisz mojej duszy w Szeolu i nie dozwolisz, by wierny tobie doznał skażenia. Ukażesz mi ścieżkę życia, pełnię radości u Ciebie, rozkosze na wieki po Twojej prawicy” (Ps 16,10-11).W innym psalmie czytamy: „Bóg wyzwoli moją duszę z mocy szeolu, bo mię zabierze” (Ps 49,16). Zaś dusze ludzi złych mają pozostać na wieki w ponurym mówi się tu o duszach nieśmiertelnych, które przebywają w szeolu/hadesie i mogą nawet spodziewać się zbawiania. Temat duszy nieśmiertelnej i „życia po śmierci” zajmuje jednak w „Starym testamencie” bardzo mało CO MÓWI „NOWY TESTAMENT”Również „Nowy testament” bardzo mało mówi wprost o duszy nieśmiertelnej i stwarza niejasności. Stąd też mamy dawniej i dziś sprzeczne interpretacje. Trzeba o nich powiedzieć. Można przy okazji zobaczyć, jak nieokiełznana jest zdolność ludzi do tworzenia mitów religijnych. Gorzej jest być może z wiarą w te interpretacji przyjmowanej przez niektóre wyznania chrześcijańskie, w tym przez świadków Jehowy, człowiek nie posiada duszy nieśmiertelnej. Jego ciało umiera, duszy nie ma, ale przed końcem świata wszyscy ludzie mocą bożą zmartwychwstaną cieleśnie na sąd ostateczny. Po osądzeniu jedni będą zbawieni i będą żyć wiecznie. Inni będą potępieni, skazani na wieczne męki albo unicestwieni (różnie się twierdzi). W tej interpretacji dusza nieśmiertelna nie jest konieczna, by żyć wiecznie. Po prostu ludzie mocą bożą zmartwychwstaną cieleśnie przed końcem świata i przynajmniej niektórzy będą mogli żyć innej interpretacji, do której jesteśmy przyzwyczajeni, ma być inaczej. Każdy człowiek posiada niematerialną duszę nieśmiertelną. Po śmierci ciała dusza wędruje na sąd boży i następnie trafia do nieba, piekła lub czyśćca. Zaś przed końcem świata wszyscy ludzie zmartwychwstaną cieleśnie na sąd ostateczny i będą ostatecznie potępieni lub zbawieni. Idzie tu, tak jak w poprzedniej interpretacji, o ludzi żywych cieleśnie, a nie o postacie sądu bożego przed końcem świata, na który mają zmartwychwstać wszyscy umarli, opiera się na dowolnych interpretacjach proroctw zawartych w „Starym testamencie”. Proroctwa te – a także obrazy sądu ostatecznego w „Nowym testamencie” – podawane są w stylistyce obłędnych wizji. Proroczych majaków jest w „Biblii” bardzo dużo. Podam tylko jeden przykład. Mówiąc o sądzie ostatecznym, katechizm odsyła do „Księgi Daniela”. Wielki starotestamentowy prorok Daniel mówi tam: „Ujrzałem swoją wizję w nocy. (…) Cztery ogromne bestie wyszły z morza, a jedna różniła się od drugiej. Pierwsza podobna była do lwa i miała skrzydła orle. Patrzałem, a oto wyrwano jej skrzydła …” itp (Dn 7).Obecnie, z obawy przed ośmieszeniem proroctw i sądu ostatecznego, obłędny charakter tych wizji jest pomijany. Ale pomysł sądu bożego i zmartwychwstania ciał jest do dziś uznawany w judaizmie i chrześcijaństwie. Można nie dziwić się, że obłędne wizje znajdują się w starożytnych księgach. Trzeba się dziwić, że każe się wiernym w te proroctwa wierzyć także dziś. W katolicyzmie na ich podstawie ukuto jeden z głównych dogmatów – dogmat o zmartwychwstaniu ciał na sąd chcieliby obłędne majaki proroków potraktować jako literacką stylistykę i alegorię, odrzucając także sam pomysł sądu ostatecznego i zmartwychwstania ciał. Literacka forma proroctw, forma obłędnych wizji, nawet w oczach osób religijnych podważa ich merytoryczną wiarygodność i rzecz bardzo ważna. W „Nowym testamencie” często nie jest jasne, czy dana wypowiedź, wskazująca na życie po śmierci, dotyczy okresu bezpośrednio po śmierci cielesnej człowieka, czy też dopiero okresu po sądzie ostatecznym i końcu świata. A to są dwie różne Jezus mówi: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki” (J 11, 25-26). I w innym miejscu: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeśli kto zachowa moją naukę, nie zazna śmierci na wieki” (J 8,51).Wypowiedzi te zdają się dotyczyć życia wiecznego po sądzie ostatecznym i końcu świata, a nie zaraz po śmierci. Niejasności dają asumpt poglądowi, że „Nowy testament” nie zawiera pojęcia duszy nieśmiertelnej i nie ma potrzeby w jej istnienie wierzyć. Interpretacja ta nie opiera się jednak na mocnych pogląd przeciwny, uznawany w Kościele katolickim, również nie ma podstaw mocnych. Na jego rzecz przemawiają następujące poszlaki (ale tylko poszlaki!):1. Jak już pisałem, w „Nowym testamencie” kilkakrotnie użyto greckiego słowa hades, gdzie według ówczesnych pojęć dusze ludzkie trafiają bezpośrednio po śmierci. Natomiast jeżeli pada słowo gehenna, to może ono dotyczyć okresu po sądzie ostatecznym i końcu Św. Paweł w liście do wiernych pisze: “Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle” (1Tes 5,23). Wygląda na to, że człowiek ma jednak duszę Z dość długiej przypowieści Jezusa o bogaczu i Łazarzu wynika niedwuznacznie, że po śmierci bogacz przebywa w hadesie, gdzie cierpi (w „Biblii tysiąclecia” „hades” przetłumaczono jako „otchłań”), zaś Łazarz doznaje pociechy (Łk 16,19-31).4. Pozostaje jeszcze argument „z judaizmu”. Wiele wskazuje, że w czasach Jezusa i powstawania tekstów „Nowego testamentu” Żydzi dość powszechnie wierzyli w duszę nieśmiertelną, a nie tylko w zmartwychwstanie ciał na sąd ostateczny i życie wieczne po końcu świata. Można przyjąć, że także dla autorów „Nowego testamentu” istnienie duszy nieśmiertelnej było oczywistością. Dlatego o duszy nie to możliwe, ale nie ma pewności. Zważywszy, że dusza nieśmiertelna to jednak rzecz ważna, daleko idąca wstrzemięźliwość w pisaniu o niej jest zaskakująca. A może nie wierzono zbyt głęboko?W czasach Jezusa w nieśmiertelność duszy, a nie tylko w zmartwychwstanie ciał z grobów, mieli wierzyć faryzeusze, o których często wspomina „Nowy testament”. Było to wpływowe żydowskie stronnictwo religijno-polityczne, kierowane przez kapłanów, kształtujące religijność Żydów i dominujące w Sanhedrynie (najwyższym żydowskim organie religijnym).Wiara w duszę nieśmiertelną i zmartwychwstanie ciał nie była jednak wśród Żydów w czasach Jezusa powszechna i niekwestionowana. Inne wpływowe stronnictwo, saduceusze, zaprzeczało zarówno zmartwychwstaniu ciał, jak i istnieniu duszy nieśmiertelnej. Saduceusze byli skupieni wokół kapłańskiego rodu Sadoka. Wspomina o nich także „Nowy testament”: „W owym dniu przyszli do Niego saduceusze, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania…” (Mt 22,23). Saduceusze i faryzeusze konkurowali ze sobą i polemizowali w sprawach religijnych i saduceuszy zanikło po zburzeniu Świątyni Jerozolimskiej przez Rzymian w 70 r. W późniejszym judaizmie rabinicznym byli uznawani za heretyków. W judaizmie, obok wiary w zmartwychwstanie ciał, zapanowało przekonanie, że jakaś postać duszy nieśmiertelnej istnieje bezpośrednio po śmierci jedna bardzo ważna kwestia związana z dogmatem o duszy nieśmiertelnej. W Piśmie Świętym nigdzie nie mówi się, że Bóg bezpośrednio stwarza każdemu człowiekowi duszę. Nie wynika to też w żaden sposób pośrednio z treści Pisma Świętego. A jest to kwestia bardzo w dogmatyce katolickiej eksponowana. „Katechizm” jasno stwierdza, że „każda dusza duchowa jest bezpośrednio stworzona przez Boga, nie jest ona rodziców”. Stwierdzenie to z całą pewnością nie ma podstaw w Piśmie DLACZEGO LUDZIE WIERZĄ W „ŻYCIE PO ŚMIERCI”?Dlaczego ludzie stworzyli przedziwne mity i fantazje o „życiu po śmierci” i duszy nieśmiertelnej? Dlaczego tak wielu ludzi chce także dziś wierzyć w życie wieczne? W istnienie duszy nieśmiertelnej? Dlaczego być może świadomie samooszukują się? Jak można na te pytania odpowiedzieć?Na istnienie duszy nieśmiertelnej i „życia po śmierci” nie ma najmniejszych dowodów, spełniających elementarne kryteria obowiązujące w badaniach naukowych. Oznacza to, że muszą istnieć ważkie motywy tej wiary. Jakie?Człowiek, tak jak inne gatunki zwierząt, posiada ukształtowane ewolucyjnie pragnienie życia. To silny popęd, oddziałujący na psychikę i fizjologię organizmu. Jeżeli tego pragnienia człowiek by nie miał, to przynajmniej w obecnej postaci gatunek ludzki już dawno by wymarł albo w ogóle nie życia sprawia, że człowiek chciałby nie umierać, chciałby żyć wiecznie. To pragnienie to swoisty „popyt”, zapotrzebowanie – i mity o życiu po śmierci stanowią na ten popyt odpowiedź. Bo jak jest popyt, to zwykle znajduje się też podaż, czyli produkt, towar, który ten popyt zaspokaja. Producentami są od najdawniejszych czasów czarownicy, kapłani, prorocy, ludzie nawiedzeni i oszuści, często w jednej i tej samej aparat, księża, biskupi, żyją z tego ludzkiego pragnienia nieśmiertelności od wieków. Można powiedzieć, że żyją ze sprzedawania złudzeń. Na ile sami wierzą, tego nie jesteśmy w stanie powiedzieć. Sądząc po owocach, brak wiary jest dość ludzi nie stać na to, by obietnicy życia wiecznego nie kupować? Dlaczego nie mają dość krytycyzmu?Ludzie różnią się znacznie między sobą pod każdym względem – różnią się zdrowiem, talentami, psychiką. To elementarna wiedza o człowieku. Różnią się też łatwowiernością i zdolnością do ulegania złudnym nadziejom na życie wieczne. Jedni wierzą łatwo, inni z trudem, jeszcze inni wcale. Posiadają też zróżnicowaną zdolność samooszukiwania się. Mogą przy tym niezupełnie w życie wieczne wierzyć, mieć wątpliwości, ale dla świętego spokoju wierzyć lub udawać, że wierzą. Obecnie w wielu krajach rośnie liczba religia jest człowiekowi do życia niezbędna? Czy brak wiary w życie po śmierci jest nieszczęściem? Na pewno nie. Człowiek, istota biologiczna z krwi i kości, posiada w sobie dość motywacji, by żyć bez religijnych złudzeń. Można powiedzieć, że pragnienie nieśmiertelności jest słabsze i wtórne wobec bieżącego pragnienia Alvert Jann Źródło: „Biblia tysiąclecia”, Wydawnictwo Pallottinum, „Katechizm Kościoła Katolickiego”, „A New Catechism: The Catolic Faith for Adults”, „Deklaracja komisji kardynałów o »Nowym katechizmie«”, Ks. prof. J. Sali „Dlaczego kocham dogmaty?”,Niezwłocznie po śmierci należy powiadomić duchownego aby przeczytał nad zmarłym modlitwy na „Rozłączenie duszy z ciałem”. Należy dążyć aby modły przy grobie odbywały się w cerkwi i aby nad zmarłym czytany był Psałterz. Należy też zadbać aby w przeciągu 40 dni imię zmarłego było wspominane co dziennie na Liturgii.
Tak przynajmniej wierzą Indianie Ameryki Północnej. Dla nich śmierć nie jest końcem życia. Jest przejściem z jednego stanu w inny, tak samo realny. Pośmiertna kraina, do której zmierzają, jest wielką prerią, gdzie bez trudu można łowić, ucztować i świętować. Nie każdy jednak wędruje w to samo miejsce. W zależności od plemienia można trafić na wieczne pola pokryte jedynie kukurydzą, albo stanąć, jak Lakota, przed sędzią, który dobrze się przypatrzy duszy, zanim wpuści ją do Krainy Wiecznych Łowów. Plemię Lakota głęboko wierzy, że przejście w doskonalszy stan egzystencji sprawi, że dusza będzie mogła pomagać potem swoim krewnym radą, a także ich chronić. Niektórzy Indianie dostają się pod ziemię albo na piaszczyste wzgórza. Zawsze jednak po tamtej stronie jest dobrze. Dlatego rdzenni mieszkańcy Ameryki Północnej nie rozpaczają po zmarłych. Nie boją się duchów, goszczą je w swych domach na co dzień. Wierzą, że kto był dobrym człowiekiem za życia, takim pozostaje również po śmierci. Jeśli więc mogą obawiać się wizyty gościa z zaświatów, to tylko tego, który już za życia był okrutny albo nieczuły. Garść ziemi na wieczność Już dwa tysiące lat temu w eposie Gilgamesza zostało zapisane: "Po śmierci człowiek wędruje do świata zmarłych jako cień. Ten cień jest duchowym powieleniem człowieka". Jednak dla żywych śmierć oznacza kres ludzkiej drogi. Jak określił w swych "Myślach" XVII-wieczny francuski filozof Blaise Pascal, "…sypią nam na głowę garść ziemi i to już koniec, na wieczność". Chcemy wierzyć jednak, że człowiek to coś więcej niż materia. Bóg miał stworzyć człowieka z ziemskiego prochu i tchnąć w jego nozdrza dech życia, więc po śmierci nastąpić powinien proces odwrotny. Ciało powinno w proch się obrócić, a duch powrócić do Stwórcy. Czy więc możliwe jest, że po śmierci na Ziemi istnieje jakieś dalsze życie? W zależności od kultury, wyznania, miejsca świata, a nawet klimatu, dusza otrzymuje wiele różnorakich możliwości. Chrześcijanie wierzą, że śmierć człowieka jest przejściem z życia doczesnego w wieczność. Dusza zmarłego zostaje po śmierci, zależnie od jego uczynków za życia, zbawiona lub potępiona. Po śmierci człowiek podlega osądowi i stosownie do jego życia na ziemi, trafia do nieba, czyśćca lub piekła. Potem jego nieśmiertelną duszę czeka sąd i zmartwychwstanie. Ogród w Eden jest stanem szczęśliwości, której źródłem jest Bóg. Raj muzułmanów jest natomiast pełen różnorakich przyjemności. Domy są zbudowane z pereł, a drzewa ze złota. Jego mieszkańcy nie odczuwają potrzeby snu, który według słów Mahometa, jest siostrą śmierci. Na mężczyzn czekają w raju piękne dziewice, każdy, zarówno kobiety, jak i mężczyźni, mogą tu spełniać wszelkie marzenia. Nikt nie chce opuszczać tego cudownego miejsca. Również w judaizmie zakłada się istnienie duszy po śmierci ciała. Dusza, jako że pochodzi od samego Boga, jest nieśmiertelna. Gdy nadchodzi dla człowieka ziemski kres, dusza staje przed Sądem, gdzie jest oceniana za swoje dobre i złe uczynki. Niektórzy rabini dopuszczają przejście duszy po śmierci do innego wcielenia. Lecz, inaczej niż w buddyzmie i hinduizmie, nie obciąża go karma poprzedniego życia. Ze złotą walizką w drogę Dzięki wyobrażeniom żywych o tym, co dzieje się po tamtej stronie, dziś możemy oglądać najwspanialsze nekropolie świata. Egipcjanie, podobnie jak Chińczycy wierzyli, że po śmierci ciało i dusza pozostają razem. To skłaniało ich do starannej budowy grobów, i do wysiłków, aby ciało zostało w jak najlepszym stanie. Tak powstawały luksusowe bramy pomiędzy światami. Grobowiec pochowanego w Dolinie Królów egipskiego faraona Tutanchamona został wyposażony w najprzeróżniejsze, wspaniałe przedmioty. Inkrustowany sarkofag zmarłego władcy otaczały wazy, pełne kosztowności szkatuły, statuetki modele budynków i miniaturowe łodzie. Wszystko wykonane ze złota, ametystu, turkusów i innych szlachetnych materiałów. Złote łoża, tron i kilka tysięcy dzieł sztuki, wśród których była broń i naczynia. Były też kanopy, czyli urny grobowe, służące do przechowywania zabalsamowanych organów wewnętrznych władcy. Zarówno usunięte z ciała organy jak i pozostałe przedmioty, zgodnie z panującym w starożytnym Egipcie zwyczajem mogły przydać się władcy po śmierci. Dlatego też cesarz Chin, Qin Shi Huang Di nakazał zbudować sobie niezwykłe podziemne mauzoleum na terenie dzisiejszej prowincji Shaanxi. Do pracy zatrudnił 700 tysięcy niewolników z całego cesarstwa. Po śmierci jego syn i następca pochował go w pełnym skarbów grobowcu, a wraz z nim kazał zamurować żywcem wszystkich, którzy wiedzieli o zgromadzonych w jego wnętrzu skarbach. By chronić cesarza i zapewnić mu władzę w pośmiertnym życiu, grobowca strzegła licząca ponad 8000 żołnierzy Terakotowa Armia. Oprócz wykonanych z gliny, naturalnej wielkości wojowników nad bezpieczeństwem podziemnego pałacu czuwało 150 jeźdźców na koniach i 130 rydwanów. Wykonaniem tysięcy posągów trudniło się wielu wybitnych artystów i rzemieślników. Każdy z żołnierzy terakotowej armii ma inną twarz i każda z nich przedstawia inne emocje. Zupełnie jakby byli zaklętym w glinę, prawdziwym wojskiem. Dziś o terakotowej armii z Xi’an często mówi się, że jest ósmym cudem świata. Śmierć łączy z Bogiem Na przestrzeni stuleci powstało wiele opisów rajów i piekieł - miejsc, do których trafia dusza zmarłego. Czasem były to po prostu złe miejsca na mapie zaświatów, mroczne i posępne, jak grecki Hades, gdzie trafiały dusze wszystkich umarłych. Grecy potrafili nawet wskazać do niego wejście. Miało się znajdować na przylądku Matapan koło Gythionum blisko morza, na południu Grecji. Według innych legend wejście do piekła ma się znajdować w Polsce, na zboczach góry Ślęży koło Wrocławia. Podobno w dobrze ukrytej grocie czekają tu zmarli na swoją kolejkę po najstraszniejszą z kar. W takiej rzeczywistości trudno byłoby się odnaleźć australijskim Aborygenom, dla których nie istnieje pojęcie piekła i nieba. Nie uznawali życia pozagrobowego ani wynagradzania dobra i karania za zło. Ich przodkowie, którzy żyli na ziemi w pradawnej Epoce Snu pozostawili po sobie otoczone kultem, święte przedmioty - czuringi. Przechowywane w świętych miejscach czuringi pilnowane są przez starszyznę plemienia. Po śmierci, dusza człowieka wędruje do jednego z nich. Niektóre australijskie wspólnoty wierzą, że dusza wysyłana jest w podróż na Wyspę Zmarłych i jeśli pamięta odpowiednie obrzędy, wstępuje tam do świata niebios. Jeśli nie, może się zatracić i zagubić. Starsi ze społeczności Kulim opowiadają również , że niegdyś człowiek-księżyc potrafił zatrzymać dusze w ciele i wskrzeszał zmarłych za pomocą eliksiru nieśmiertelności. Również w większości krajów Afryki śmierć nie jest ostatecznym końcem ludzkiego życia. W ludowych wierzeniach człowiek po śmierci kontynuuje swe życie, tyle że już w innej postaci. Wśród madagaskarskich Malgaszy świat zmarłych jest jakby łącznikiem między Bogiem a ludźmi. Dusze tych, którzy odeszli są nadal obecne wśród żywych i mogą być źródłem dobra i zła. Pomimo śmierci należą oni dalej do swojej rodziny i dalej uczestniczą w jej życiu w duchowej postaci. Pomagają strzec tradycji swego ludu i chronią go przed niebezpieczeństwem. Dlatego żywi traktują ich z należnym szacunkiem i kultem. Pamiętają równocześnie o ich ciałach. Dość makabryczną, z europejskiego punktu widzenia, tradycją jest famadihana, czyli przeniesienie zmarłego z grobu tymczasowego do stałego. Podczas tej uroczystości wyjmuje się szczątki i owinięte w całun ponownie grzebie. Każda dusza wybiera przyszłość Stare hawajskie wierzenia mówią, że dusza po śmierci dokonuje wyboru co do swojej przyszłości. Nawet jeśli wie, że człowiek, w którego ciało wchodzi jeszcze w łonie matki, nigdy się nie narodzi, podejmuje to wyzwanie. Na niektórych wyspach wierzy się, że zmarli czuwają nad żywymi, że posiadają niedostępną nam moc. Zamiast więc wędrować do podziemnego świata, gdzie jest ich miejsce, niektórzy zamieszkują w wioskach, tak, aby w każdej chwili można było z nimi sobie porozmawiać. Stąd na Hawaje pielgrzymują z całego świata ci, którzy pragną nauczyć się rozmów ze zmarłymi. Trzeba jednak pamiętać, żeby pochować zmarłych z należytym szacunkiem. Inaczej mogą zachowywać się złośliwie: powodować szkody albo wpędzić w depresję, z drugiej strony jednak, ich obowiązkiem jest ostrzeganie bliskich i odbycie pielgrzymki do swoich bogów. W kontynuację swej drogi na ziemi wierzą również grenlandzcy Eskimosi. Uważają, że dusze zmarłych inkarnują się w dzieci, które urodzą się w wiosce już po ich śmierci. Dusza przypisana było do imienia, tak więc imiona tych, co odeszli zamieszkiwały kolejne ciała. Dlatego więc nadając imię noworodkowi usiłowano odgadnąć, który ze zmarłych przodków mógł się w niego wcielić. O ile w większości religii po śmierci człowieka grzebie się w ziemi bądź pali jego ziemskie szczątki, o tyle w niektórych zakątkach Mongolii obowiązują zupełnie inne zwyczaje. Tam wynosi się zwłoki człowieka w odludne miejsce, ściąga się z niego ubranie, nagie zwłoki naciera masłem, i pozostawia zwrócone głową na północ. Pokrywający ciało tłuszcz ma pomóc zwabić dzikie zwierzęta, by te zjadły zmarłego. Mongołowie wierzą, że to, jak szybko zostanie zjedzone jest dowodem, jakim człowiek był za życia zmarły. Najlepiej, żeby krążąca wokół szczątków swego ciała dusza mogła sobie znaleźć jak najszybciej kolejne "mieszkanie". Nim to się jednak stanie, dusza często bywa zagubiona, nie wie, czym jest dobro ani zło, nieświadomie może skrzywdzić swoich bliskich. Najbardziej atrakcyjna jest jednak koncepcja, kreowana przez niektórych filozofów, że dusza wędruje po śmierci tam, gdzie żywy człowiek sobie wymyśli. Angielskie staruszki nadal po śmierci piją o piątej swoją herbatę, siedząc przed swoimi domkami, muzułmanie cieszą się rajem pełnym pięknych kobiet, a bogacze dalej liczą pieniądze. Cesarze więc nadal rządzą, marzycielom spełniają się ich marzenia, a podróżnicy są ciągle w drodze...
Niektórzy wierzą, że dusza przebywa w domu sześć dni po śmierci, do dziewiątego dnia koło domu, a do czterdziestego wędruje po różnych miejscach, ale nie wie, dokąd ma iść. Na dziewiąty dzień (a jest to dość współczesny zwyczaj) zaprasza się dokładnie dziewięc osób, najlepiej śpiewających, najbliższych, do cerkwi, by
Dlaczego świętować 9 i 40 dni po śmierciSzczególnie ważny jest okres dziewiąty i czterdziestyżycie pozagrobowe zmarłego. Jest to czas przyjścia duszy przed Bogiem. Dlatego krewni są zobowiązani do wypełniania swoich obowiązków religijnych, zachowując pamięć o zmarłych szczególnie w tych dniach. Jaki jest sens upamiętnienia w tym czasie i co ma przeżyć dusza - to daje jasną odpowiedź na chrześcijański dogmat. Znaczenie upamiętnienia w tradycji prawosławnej Kiedy ukochana osoba nie przekroczyła proguwieczność, jego krewni starają się w każdy możliwy sposób okazywać oznaki uwagi, aby zaoferować swoją możliwą pomoc. Jest to obowiązek wypełniania miłości do bliźniego, przypisywanej obowiązkowej odpowiedzialności chrześcijańskiego dogmatu. Ale człowiek nie jest wieczny. Dla każdego nadchodzi moment śmierci. Jednak przejście od jednego stanu do drugiego nie powinno być naznaczone porzuceniem pamięci zmarłego. Człowiek żyje, o ile go pamięta. Christian obowiązkiem religijnym jest organizowanie pamiątkową obiad w pamięci zmarłych dla wszystkich, którzy wiedzieli, że ostatni w życiu. Znaczenie 9 dni po śmierci osoby Zgodnie z ortodoksyjnym dogmatem, ludzką dusząjest nieśmiertelny. Tezę tę potwierdza praktyka upamiętniania zmarłych w tradycji chrześcijańskiej. Tradycja kościelna uczy, że w pierwszych trzech dniach po śmierci dusza przebywa na ziemi w miejscach szczególnie przez nią kochanych. Potem wznosi się do Boga. Pan pokazuje dusze niebiańskich rezydencji, w których sprawiedliwi są błogosławieni. Osobista samoświadomość duszy zostaje poruszona, zdumiewa ją to, co zobaczyła, a gorycz z opuszczenia ziemi nie jest już tak silna. Zdarza się to w ciągu sześciu dni. Wtedy aniołowie ponownie wznoszą duszę, aby wielbić Boga. Okazuje się, że jest to dziewiąty dzień, w którym dusza ujrzy Stwórcę po raz drugi. Na pamiątkę tego, Kościół ustanawia kilwater, gdzie zwyczajowo gromadzi się w wąskim kręgu rodzinnym. Służba Pamięci jest zarządzana w świątyniach, modlitwy są modlone do Boga o ułaskawienie zmarłego. Jest takie stwierdzenie, że nie ma osoby, która żyła i nie grzeszyła. Również semantyczne znaczenie liczby dziewiątej jest wspomnieniem Kościoła o odpowiedniej liczbie stopni anielskich. To aniołowie towarzyszą duszy, pokazując jej wszystkie piękno raju. Dzień czterdziesty - czas prywatnego dworu duszy Po dziewięciu dniach dusza zostaje pokazana piekielnieklasztor. Ona obserwuje cały horror niepoprawnych grzeszników, czuje strach i drżenie przed tym, co zobaczyła. Następnie czterdziestego dnia ponownie udaje się do Boga, by oddawać cześć Bogu, tylko tym razem jest również prywatna próba duszy. Ta data jest zawsze czczona jako najważniejsza w zaświatach zmarłego. Nie ma tradycji noszenia kilwateru, niezależnie od dnia. Dusza jest osądzana za wszystkie czyny popełnione przez człowieka w życiu. Później ustala się miejsce jej pobytu aż do drugiego przyjścia Chrystusa. W dzisiejszych czasach jest szczególnie ważne, aby modlić się i czynić miłosierdzie dla krewnego, który opuścił ten świat lub przyjaciela. Mężczyzna prosi Boga o wybaczenie, o możliwość udzielenia błogosławionego losu zmarłej osobie. Liczba 40 ma swoje znaczenie. Nawet w Starym Testamencie nakazano zachowanie pamięci o zmarłych przez 40 dni. W czasach Nowego Testamentu możliwe jest narysowanie semantycznych analogii z Wniebowstąpieniem Chrystusa. Tak więc, 40 dzień po Jego zmartwychwstaniu Pan wstąpił do nieba. Ta pamiątkowa data jest również wspomnieniem faktu, że ludzka dusza po śmierci znowu idzie do swojego Ojca Niebieskiego. Ogólnie rzecz biorąc, pobudka jest aktem miłosierdzia wobec żyjących ludzi. Kolacja jest oferowana, jako miłość na pamiątkę zmarłego, wykonywane są inne obrzędy, które świadczą o wierze osoby w nieśmiertelność duszy. Jest to także nadzieja na zbawienie każdej osoby.
Chrześcijaństwo jako religia założona przez Jezusa Chrystusa, Boga-człowieka [1], uznaje w większości swych odłamów (w tym katolicyzm, prawosławie i większość protestantów ), że dusza ludzka ma naturę rozumną i jest nieśmiertelna. Po śmierci ma się odbyć Sąd Ostateczny i zmartwychwstanie sprawiedliwych zgodnie ze słowamiDrugi świat to bardzo ciekawy temat, o którym wszyscy myślą przynajmniej raz w życiu. Co dzieje się z osobą i jego duszą po śmierci? Czy może oglądać ludzi na żywo? Te i wiele pytań nie może się nie martwić. Najciekawsze jest to, że istnieje wiele różnych teorii na temat tego, co dzieje się z osobą po śmierci. Spróbujmy je uporządkować i odpowiedzieć na pytania wielu osób. "Twoje ciało umrze, a dusza będzie żyła wiecznie" Tymi słowami biskup Theophan the Recluse skierował swoją umierającą siostrę do swojego listu. On, podobnie jak inni kapłani prawosławni, wierzył, że umiera tylko ciało, ale dusza żyje na wieki. Jaki jest tego powód i jak religia to wyjaśnia? Ortodoksyjne nauczanie o życiu po śmierci jest zbyt duże i obszerne, dlatego rozważymy tylko niektóre jego aspekty. Przede wszystkim, aby zrozumieć, co dzieje się po śmierci z człowiekiem i jego duszą, należy dowiedzieć się, jaki jest cel całego życia na ziemi. W Liście do Żydów św. Pawła znajduje się wzmianka o tym, że każdy musi kiedyś umrzeć, a potem nastąpi sąd. Tak właśnie uczynił Jezus Chrystus, kiedy dobrowolnie poddał się swoim wrogom, aby umrzeć. W ten sposób zmył grzechy wielu grzeszników i pokazał, że sprawiedliwi, jak jego, są raz oczekiwani na zmartwychwstanie. Prawosławie wierzy, że gdyby życie nie było wieczne, nie miałoby sensu. Wtedy ludzie naprawdę by żyli, nie wiedząc o tym, co umrą prędzej czy później, nie byłoby sensu robić dobrych uczynków. Dlatego dusza człowieka jest nieśmiertelna. Jezus Chrystus otworzył dla prawosławnych i wierzących bramy Niebiańskiego Królestwa, a śmierć jest tylko końcem przygotowań do nowego życia. Czym jest dusza Ludzka dusza po śmierci nadal żyje. To duchowy początek człowieka. Wzmiankę o tym można znaleźć w Genesis (rozdział 2) i brzmi to mniej więcej tak: "Bóg stworzył człowieka z ziemskiego pyłu i na jego twarzy wydmuchał oddech życia. Teraz człowiek stał się żywą duszą. " Pismo "mówi" nam, że dana osoba jest dwuczęściowa. Jeśli ciało jest w stanie umrzeć, to dusza żyje na wieki. Jest żywą istotą obdarzoną umiejętnością myślenia, pamiętania, odczuwania. Innymi słowy, dusza człowieka po śmierci nadal żyje. Rozumie wszystko, czuje i - co najważniejsze - pamięta. Wizja duchowa Aby upewnić się, że dusza naprawdę jest w stanie odczuwać i rozumieć, konieczne jest jedynie przypomnienie przypadków, gdy ludzkie ciało umarło przez jakiś czas, a dusza zobaczyła i zrozumiała wszystko. Takie historie można czytać w różnych źródłach, na przykład K. Ikskul w swojej książce "Niewiarygodne dla wielu, ale prawdziwy incydent" opisuje, co dzieje się po śmierci z mężczyzną i jego duszą. Wszystko, co jest napisane w książce, jest osobistym doświadczeniem autora, który zachorował na poważną chorobę i doświadczył śmierci klinicznej. Praktycznie wszystko, co można przeczytać na ten temat w różnych źródłach, jest do siebie bardzo podobne. Ludzie, którzy doświadczyli śmierci klinicznej, charakteryzują ją białą, otaczającą mgłę. Poniżej widać ciało samego człowieka, a następnie jego krewnych i lekarzy. Co ciekawe, dusza, oddzielona od ciała, może poruszać się w przestrzeni i wszystko rozumie. Niektórzy twierdzą, że po tym, jak organizm przestaje karmić znaki życia dusza przechodzi przez długi tunel, na końcu którego świeci jasno biały kolor. Następnie, z reguły, przez pewien czas dusza wraca do ciała ponownie, a serce zaczyna bić. A jeśli dana osoba umiera? Co się z nim wtedy stanie? Co robi dusza człowieka po śmierci? Spotkanie z własnym rodzajem Po oddzieleniu duszy od ciała można zobaczyć duchy, zarówno złe, jak i dobre. Interesujące jest to, że z reguły pociąga ją własny rodzaj i jeśli w ciągu jej życia któreś z sił miało na nią wpływ, to po śmierci zostanie do niej przywiązana. Ten okres, kiedy dusza wybiera swoją "firmę", nazywa się sądem prywatnym. Wtedy staje się całkowicie jasne, czy życie tej osoby było daremne. Gdyby wypełnił wszystkie przykazania, był miły i hojny, to niewątpliwie obok niego będą te same czyste i czyste dusze. Przeciwną sytuację charakteryzuje społeczeństwo upadłych duchów. Czekają na wieczne męki i cierpienia w piekle. Pierwsze kilka dni Interesujące jest to, co dzieje się po śmierci z duszą osoby w ciągu pierwszych kilku dni, ponieważ ten okres jest dla niej czasem wolności i czerpania z niej przyjemności. Przez pierwsze trzy dni dusza może poruszać się swobodnie po ziemi. Z reguły jest teraz w pobliżu swoich rodaków. Próbuje nawet z nimi rozmawiać, ale okazuje się to trudne, ponieważ osoba nie jest w stanie widzieć i słyszeć duchów. W rzadkich przypadkach, gdy związek między ludźmi a umarłymi jest bardzo wielki, odczuwają obecność własnej duszy obok nich, ale nie potrafią tego wyjaśnić. Z tego powodu pochówek chrześcijanina odbywa się dokładnie 3 dni po jego śmierci. Co więcej, jest to okres, którego potrzebuje dusza, aby uświadomić sobie, gdzie jest teraz. Ma trudności, może nie miała czasu, by się z kimś pożegnać lub powiedzieć komukolwiek. Najczęściej człowiek nie jest gotowy na śmierć i potrzebuje tych trzech dni, aby zrozumieć istotę tego, co się dzieje i pożegnać. Jednak w każdej regule są wyjątki. Na przykład K. Ikskul rozpoczął swoją podróż do innego świata pierwszego dnia, ponieważ Pan mu tak nakazał. Większość świętych i męczenników była gotowa na śmierć, a aby udać się do innego świata, zajęło im to tylko kilka godzin, ponieważ to był ich główny cel. Każda sprawa jest zupełnie inna, a informacje pochodzą wyłącznie od osób, które doświadczyły "doświadczenia po śmierci". Jeśli nie mówimy o śmierci klinicznej, wszystko może być zupełnie inne. Dowód, że w ciągu pierwszych trzech dni dusza osoby znajduje się na ziemi, wynika również z faktu, że w tym czasie krewni i przyjaciele zmarłego odczuwają swoją obecność w pobliżu. Następny etap Następny etap przejścia do życia pozagrobowego jest bardzo trudny i niebezpieczny. W dniu trzecim lub czwartym dusza jest oczekiwana przez próby - próby. Jest ich około dwudziestu i wszyscy muszą zostać pokonani, aby dusza mogła kontynuować swoją podróż. Okrucieństwa to całe tłumy złych duchów. Blokują drogę i oskarżają ją o grzechy. Biblia opisuje także te wyzwania. Matka Jezusa, Najczystsza i Wielebna Maryja, gdy dowiedziała się o zbliżającej się śmierci ze strony Archanioła Gabriela, poprosiła swojego syna, aby wybawił ją od demonów i udręk. W odpowiedzi na jej prośby, Jezus powiedział, że po śmierci zabierze ją za rękę do Nieba. Tak się stało. To działanie można zobaczyć na ikonie "Wniebowzięcie Dziewicy". Trzeciego dnia zwyczajowo modlić się o duszę zmarłego, aby pomóc jej przejść wszystkie testy. Co dzieje się miesiąc po śmierci Kiedy dusza przechodzi ciężką próbę, wielbi Boga i wyrusza w podróż. Tym razem czekają na piekielne otchłanie i niebiańskie mieszkanie. Patrzy na to, jak grzesznicy cierpią i jak raduje się sprawiedliwa, ale ona jeszcze nie ma miejsca. Czterdziestego dnia dusza otrzymuje miejsce, w którym, podobnie jak wszyscy inni, będzie oczekiwała Sądu Najwyższego. Istnieją również dowody, że tylko do dziewiątego dnia dusza widzi niebiańskie siedziby i obserwuje prawe dusze, które żyją w szczęściu i radości. Przez resztę czasu (około miesiąca) musi patrzeć na męki grzeszników w piekle. W tej chwili dusza płacze, żałuje i pokornie czeka na swój los. Czterdziestego dnia dusza otrzymuje miejsce, w którym będzie oczekiwać zmartwychwstania. Kto i gdzie Oczywiście, tylko Pan Bóg jest wszechobecny i wie dokładnie, gdzie dusza spada po śmierci człowieka. Grzesznicy idą do piekła i spędzają tam czas, czekając na większe udręki, które nadejdą po Sądzie Najwyższym. Czasami takie dusze mogą przyjść do przyjaciół i krewnych w snach, prosząc o pomoc. Możesz pomóc w takiej sytuacji, modląc się za grzeszną duszę i prosząc Najwyższego o rozgrzeszenie swoich grzechów. Są przypadki, kiedy szczera modlitwa za zmarłego naprawdę pomogła mu wejść do lepszego świata. Na przykład w 3 wieku, męczennica Perpetua widziała, że los jej brata przypominał staw pełen wody, która była zbyt wysoka, by mógł dosięgnąć. Dni i noce modliła się za jego duszę iz czasem zobaczyła, jak dotknął stawu i został przeniesiony do jasnego, czystego miejsca. Z powyższego jasno wynika, że brat został ułaskawiony i wysłany z piekła do nieba. Ponieważ sprawiedliwi przeżyli swoje życie, sprawiedliwi idą do nieba i oczekują Doomsday. Nauki Pitagorasa Jak wspomniano wcześniej, istnieje ogromna liczba teorii i mitów o życiu pozagrobowym. Przez wiele stuleci naukowcy i duchowni badali pytanie: jak dowiedzieć się, gdzie dana osoba poszła po śmierci, szukając odpowiedzi, argumentując, szukając faktów i dowodów. Jedną z tych teorii było nauczanie Pitagorasa o wędrówce dusz, tak zwanej reinkarnacji. Opinię tę podzielają tacy naukowcy, jak Platon i Sokrates. Ogromny ilość informacji o reinkarnacji można znaleźć w tak mistycznym nurcie jak Kabała. Jego istotą jest to, że dusza ma określony cel lub lekcję, którą musi przejść i uczyć się. Jeśli w życiu osoby, w której żyje dusza, nie poradzi sobie z tym zadaniem, odradza się. Co dzieje się z ciałem po śmierci? Umiera i nie można go wskrzesić, ale dusza szuka nowego życia dla siebie. W tej teorii jest interesujące, że z reguły wszystkie osoby pozostające w związku rodzinnym nie są zupełnie przypadkowe. Dokładniej, te same dusze nieustannie szukają siebie nawzajem i znajdują. Na przykład w poprzednim życiu twoja mama może być twoją córką, a nawet współmałżonkiem. Ponieważ dusza nie ma płci, może być zarówno kobieca, jak i męska, wszystko zależy od tego, do jakiego ciała ona wpadnie. Istnieje opinia, że nasi przyjaciele i druga połowa to także bratnie dusze, które są karmicznie połączone z nami. Jest jeszcze jeden niuans: na przykład syn i ojciec ciągle mają konflikty, nikt nie chce się poddać, aż do ostatnich dni dwoje rdzennych mieszkańców dosłownie walczy ze sobą. Najprawdopodobniej w następnym życiu los ponownie zgromadzi te dusze, jak brat i siostra lub mąż i żona. Będzie to trwało, dopóki obaj nie znajdą kompromisu. Plac Pitagorasa Zwolennicy teorii Pitagorasa najczęściej nie interesują się tym, co dzieje się z ciałem po śmierci, ale w jakiej inkarnacji żyje ich dusza i kim byli w swoim poprzednim życiu. W celu wyjaśnienia tych faktów narysowano kwadrat pitagorejski. Spróbujmy to zrozumieć na podstawie przykładu. Przypuśćmy, że urodziłeś się 3 grudnia 1991 roku. Konieczne jest zapisanie otrzymanych danych w linii i przeprowadzenie z nimi pewnych manipulacji. Konieczne jest dodanie wszystkich liczb i uzyskanie głównego: 3 + 1 + 2 + 1 + 9 + 9 + 1 = 26 - będzie to pierwsza liczba. Następnie musisz dodać poprzedni wynik: 2 + 6 = 8. To będzie drugi numer. Aby zdobyć trzecią, musisz odjąć pierwszą pierwszą cyfrę daty urodzenia (w naszym przypadku 03, nie przyjmujemy zera, odejmujemy trzy pomnożone przez 2): 26 - 3 x 2 = 20. Ostatnią liczbę uzyskuje się przez złożenie liczb trzeciego roboczego numeru: 2 + 0 = 2. Teraz wpisz datę urodzenia i wyniki: - r. - 26 8 20 2. Aby dowiedzieć się, w której wcieleniu żyje dusza, należy zliczyć wszystkie liczby, z wyjątkiem zer. W naszym przypadku dusza osoby urodzonej 3 grudnia 1991 roku żyje w 12. wcieleniu. Tworząc pitagorejski kwadrat z tych liczb, możesz dowiedzieć się, jakie to ma cechy. Kilka faktów Wielu oczywiście interesuje się pytaniem: czy istnieje życie po śmierci? Wszystkie religie świata próbują udzielić na nie odpowiedzi, ale wciąż nie ma ostatecznej odpowiedzi. Zamiast tego w niektórych źródłach można znaleźć kilka interesujących faktów na ten temat. Oczywiście nie można powiedzieć, że oświadczenia, które zostaną podane poniżej, są dogmatem. Jest to najprawdopodobniej tylko kilka interesujących myśli na ten temat. Czym jest śmierć Trudno odpowiedzieć na pytanie, czy istnieje życie po śmierci, nie stwierdzając głównych cech tego procesu. W medycynie ta koncepcja oznacza zatrzymanie oddechu i bicie serca. Ale nie powinniśmy zapominać, że są to oznaki śmierci ludzkiego ciała. Z drugiej strony, istnieją dowody na to, że zmumifikowane ciało mnicha-kapłana nadal daje wszystkie oznaki życia: miękkie tkanki są przeciskane, stawy są wygięte i emanuje z niego zapach. Niektóre zmumifikowane ciała nawet rosną paznokcie i włosy, co być może potwierdza fakt, że pewne procesy biologiczne w martwym ciele wciąż występują. A co dzieje się rok po śmierci zwykłej osoby? Oczywiście, ciało rozkłada się. Podsumowując Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe, możemy powiedzieć, że ciało jest tylko jedną z muszli człowieka. Oprócz niego istnieje dusza - odwieczna substancja. Prawie wszystkie religie świata zgadzają się, że po śmierci ciała dusza osoby nadal żyje, ktoś myśli, że odradza się w innej osobie, a ktoś - że żyje w Niebie, ale w taki czy inny sposób, nadal istnieje . Wszystkie myśli, uczucia, emocje są duchowym królestwem osoby, która żyje pomimo fizycznej śmierci. Można zatem uznać, że życie po śmierci istnieje, ale nie jest już powiązane z ciałem fizycznym. Próba duszy po śmierci. Zgodnie z tradycją kościelną dusza po śmierci zaczyna cierpieć. Trwają 40 dni, więc modlitwy za jednego zmarłego w tym czasie są uważane za najbardziej skuteczne. Po śmierci w pierwszych 3 dniach dusza jest w środkutrumna, obok ich krewnych. Od 3 do 9 dni leci po niebiańskiej siedzibie. Okres 40 dni po śmierci jest ważny, ponieważ dusza wciąż jest mocno związana ze światem żywych. W tym okresie następuje analiza ziemskiego życia człowieka i podejmowana jest decyzja o przyszłym losie duszy. Dlatego po 40 dniach od śmierci szczególnie konieczne jest upamiętnienie i nabożeństwo żałobne .
dusza po śmierci 40 dni
