Gain insight into the auction performance of Michałowski Piotr . Track the change in total sales value, performance of lots against estimate and compare the artist's sale price according to the artwork medium.
Piotr Michałowski zasłynął jako malarz bitew, defilad wojskowych oraz prac inspirowanych poematem Wincentego Pola – „Mohort”. Tworzył on także portrety swoich dzieci i przyjaciół oraz wizerunki cenionego przez artystę Napoleona. Ponadto w dorobku artystycznym Michałowskiego znajdują się obrazy przedstawiające życie na wsi, a także liczne studia końskich głów i sylwetek. Piotr Michałowski urodził się w 1800 roku w Krakowie. W wieku trzynastu lat zaczął pobierać lekcje rysunku u Michała Stachowicza. Następnie pogłębiał on swoją artystyczną pasję pod czujnym okiem Józefa Brodowskiego, a później także słynnego Franciszka Lampiego. Zainteresowania młodego Michałowskiego znacznie wykraczały poza kwestie związane ze sztuką – fascynowała go historia, nauki ścisłe i przyrodnicze oraz filologia klasyczna, które to dziedziny stały się przedmiotem jego późniejszych studiów na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1821 roku artysta wyjechał do Getyngi, w której rozpoczął studia prawnicze. Dwa lata później Michałowski powrócił do kraju i podjął praktykę w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. W 1831 roku artysta kierował produkcją broni wytwarzanej dla uczestników powstania listopadowego. Po zakończeniu walk wyzwoleńczych wyjechał on do Francji, gdzie udzielał się jako członek Komisji Funduszów Emigracji Polskiej. Cztery lata później artysta powrócił do Polski i osiadł w Krakowie. W 1840 roku przeniósł się on do majątku Krzyżtoporzyce, w którym prowadził życie postępowego ziemianina, wykorzystując praktycznie zdobytą podczas studiów wiedzę z zakresu rolnictwa. Po trzech latach gospodarowania artysta raz jeszcze przeniósł się – tym razem do położonego nieopodal Przemyśla majątku Bolestraszyce. W 1848 roku Michałowski został prezesem Rady Administracyjnej Okręgu Krakowskiego, a pięć lat później objął prezesurę Towarzystwa Rolniczego Krakowskiego. Artysta zmarł w 1855 roku w podkrakowskich Krzyżtoporzycach. Piotr Michałowski brał czynny udział w życiu społecznym lecz pomimo licznych obowiązków pozostawał wierny swojej największej pasji, jaką była sztuka. Artysta tworzył wiele obrazów i rysunków, przez krótki czas zajmował się także rzeźbą. Jego poglądy artystyczne ukształtowały się pod wpływem nauczycieli oraz licznych podróży, podczas których Michałowski poznawał dzieła najwybitniejszych malarzy świata. Bywał on w najsłynniejszych muzeach europejskich, które odwiedzał w ramach zwiedzania Anglii, Niemiec, Austrii, Czech, Holandii i Belgii oraz podczas pobytu we Francji. Od najwcześniejszych lat artysta interesował się końmi. Pierwsze szkice sylwetek tych zwierząt pochodzą jeszcze z dzieciństwa Michałowskiego. Artysta kontynuował tworzenie wizerunków koni i jeźdźców również podczas studiów w Getyndze – z lat dwudziestych dziewiętnastego wieku pochodzą liczne obrazy o tematyce militarnej i karykatury, ale także dzieła przedstawiające konne zaprzęgi. Podczas pobytu we Francji pobierał on lekcje od akwarelisty – Nicolas-Toussainta Charleta, który oprócz przekazywania wiedzy dotyczącej malarskiego rzemiosła wpłynął także na ukształtowanie się zainteresowań Michałowskiego legendą napoleońską. Pod jego wpływem artysta zaczął malować na podstawie bezpośredniej obserwacji natury, dzięki czemu jego dzieła nabrały większego rozmachu i jeszcze wierniej odtwarzały szczegóły końskich sylwetek. W latach trzydziestych obrazy Michałowskiego zaczęły cieszyć się coraz większym zainteresowaniem nabywców – szczególnie popularne były akwarele przedstawiające końskie zaprzęgi. Uwaga artysty skupiała się wtedy głównie na pocztylionach oraz pędzących dyliżansach, których kształty najpierw zakreślał ołówkiem, a później obrysowywał sepią i wypełniał gwaszem oraz akwarelą. Do ulubionych tematów Piotra Michałowskiego należały także portrety Napoleona na koniu oraz obrazy przedstawiające przemarsze wojsk (np. „Błękitni huzarzy”) i defilady armii napoleońskich – przykładem tego jest utrzymana w brązowej tonacji „Defilada przed Napoleonem”. Artysta łączył w swej twórczości zamiłowanie do sztuki z fascynacją historią narodu polskiego. Malował on zarówno słynne wydarzenia historyczne („Wjazd Bolesława Chrobrego do Kijowa”), jak i osadzone w przeszłości, lecz wyimaginowane sceny oraz postaci, jak choćby wizerunki siedemnastowiecznych rycerzy polskich („Rycerz na białym koniu”). Niektóre obrazy Michałowskiego powstały z inspiracji utworami Wincentego Pola, a przede wszystkim wybranymi wątkami z poematu zatytułowanego „Mohort”. Najbardziej cenione dzieła artysty pochodzą jednak z lat czterdziestych, kiedy to malował on głównie portrety swoich dzieci, przyjaciół oraz znajomych chłopów. Na płótnach z tego okresu doskonale uchwycone zostały cechy charakterystyczne portretowanych osób, lecz uwagę widza przykuwa również daleko posunięty psychologizm postaci (np. „Syn artysty na koniu”, „Seńko”). W twórczości Piotra Michałowskiego przewija się kilka tematów oraz wątków – oprócz wizerunków osób oraz studiów sylwetek końskich pojawiają się także obrazy przedstawiające dyliżanse i sceny z życia chłopów. W historii malarstwa polskiego zapisał się on jednak jako twórca dzieł historycznych i batalistycznych oraz portretów wielbionego przez siebie Napoleona. Nina Kinitz 15 stycznia 2009
The years of the July Monarchy created favourable conditions for the cult of Napoleon, which resulted in an idea to erect a monument to the emperor in the courtyard of the Louvre. Michałowski’s family, in fact without his knowledge, tried to get the commission of the French government to make the statue according to the artist’s design twice. Wszystkie zasoby Wolnych Lektur możesz swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać pod warunkiem zachowania warunków licencji i zgodnie z Zasadami wykorzystania Wolnych Lektur. Ten utwór jest w domenie publicznej. Wszystkie materiały dodatkowe (przypisy, motywy literackie) są udostępnione na Licencji Wolnej Sztuki Fundacja Nowoczesna Polska zastrzega sobie prawa do wydania krytycznego zgodnie z art. Ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych. Wykorzystując zasoby z Wolnych Lektur, należy pamiętać o zapisach licencji oraz zasadach, które spisaliśmy w Zasadach wykorzystania Wolnych Lektur. Zapoznaj się z nimi, zanim udostępnisz dalej nasze książki. Zasób opracowany na podstawie: Muzeum Narodowe w Warszawie Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury ( Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Muzeum Narodowe w Warszawie z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów MN w Warszawie. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Opracowanie redakcyjne: Magda Gutowska, Paweł Kozioł, Marta Skotnicka. Wydawca:
Study with Quizlet and memorize flashcards containing terms like John Constable, William Turner, William Turner and more.
Grudzień 2020 Dział Edukacji Muzeum Narodowego we Wrocławiu wraz ze Szkołą Podstawową nr 8 im. Józefa Piłsudskiego we Wrocławiu oraz Szkołą Podstawową nr 10 we Wrocławiu zapraszają uczniów do wzięcia udziału w powiatowym konkursie fotograficznym. Zadanie polega na przygotowaniu fotografii inspirowanej wybranym dziełem z kolekcji Muzeum Narodowego we Wrocławiu. Uczestnikiem konkursu może być każdy uczeń szkoły podstawowej lub szkoły ponadpodstawowej z Wrocławia i powiatu wrocławskiego. Termin realizacji prac (I etap) – do 18 kwietnia 2021 r. Konkurs wpisany jest przez Dolnośląskie Kuratorium Oświaty na listę konkursów, za które laureatom przyznawane są punkty rekrutacyjne. Regulamin konkursu ➸ Spis dzieł – inspiracji do prac konkursowych (załącznik 1) ➸ Załączniki do regulaminu – zgoda na udział w konkursie i wykorzystanie wizerunku (załącznik 2 i 3) ➸ Pracownia Mistrza Ołtarza Zwiastowania, Tryptyk św. Jadwigi, 1470–1480 Pracownia wrocławska, Tryptyk Świętych Dziewic, l. 90. XV w. Christian Behrens, Pocałunek Sfinksa, 1880 Pietro Gavazzi, Ganimedes, 1852 Bernardo Belotto zw. Canaletto, Wjazd Jerzego Ossolińskiego do Rzymu w roku 1633, 1779 Piotr Michałowski, Napoleon konno wydający rozkazy, 1835–1837 Piotr Michałowski, Chłopiec na koniu, ok. 1850 Piotr Michałowski, Wypadek w podróży, 1855 Józef Simmler, Portret Kazimierza Podhorskiego, 1858 Artur Grottger, Napomnienie, z cyklu Szkoła szlachcica, 1858 Juliusz Kossak, Targ koński na Pradze, 1866 Juliusz Kossak, Zjazd na polowanie, 1855 Alfred Wierusz-Kowalski, Z rozkazem wojennym w Maroku, po 1903 Alfred Wierusz-Kowalski, Napad wilków, ok. 1890 Aleksander Kotsis, Powrót juhasów z hal, przed 1860 Apoloniusz Kędzierski, W polu, 1889 Apoloniusz Kędzierski, Powrót z jarmarku, 1891 Franciszek Kostrzewski, Po kweście, 1857 Franciszek Kostrzewski, Powrót z jarmarku, 1870 Wilhelm Leopolski, Scena wiejska pod młynem, 1857 Jan Piotr Łuczyński, Martwa natura, 1850 Jacek Malczewski, Sztuka, 1903 Jacek Malczewski, Anioł i pastuszek, 1903 Kazimierz Mordasewicz, Portret chłopców z psem, 1913 Władysław Podkowiński, Wieś, ok. 1890 Witold Pruszkowski, Smok podwawelski, 1884 Karol Schweikart, Portret dziewczynki z ptaszkiem, 1820 Kazimierz Sichulski, Spłoszone konie, 1911 Tadeusz Styka, Portret ojca w Garches, 1908 Witold Wojtkiewicz, Wezwanie, 1908 Witold Wojtkiewicz, Zjawisko, 1908 Józef Chełmoński, Wyjazd na polowanie, 1882 Pieter Brueghel młodszy, Pejzaż zimowy z łyżwiarzami i pułapką na ptaki, ok. 1600 Jan van Kessel starszy, Kazanie św. Antoniego do zwierząt, ok. 1655 Johann Gleggler, Alegoria zmysłu dotyku, 1621 Lorenzo Lippi, Archanioł Rafał i Tobiasz, ok. 1648 Jan Baptist Weenix, Przed murami Rzymu, ok. 1650 Adriaen Cornelisz Beeldemaker, Kobieta oskubująca kaczora, ok. 1650 Philipp Peter Roos zw. Rosa da Tivoli, Owca i baran, ok. 1690 Philipp Ferdinand de Hamilton, Czajka, szczygieł i zimorodek, ok. 1700 Bernardt Peter von Rauch, Portret dwóch dziewcząt, 1830 Ferdinand von Rayski, Leśniczy, 1861 Hans Thoma, Diana pod drzewem, 1878 Michael Leopold Willmann, Orfeusz grający zwierzętom, ok. 1670 Christian Wilhelm Beyer, grupa figuralna Europa na byku, ok. 1765 Antoni Jörg, Archanioł Michał, l. 20. XVIII w. Warsztat Macieja Steinla, Święta Agnieszka, l. 80. XVII w. Warsztat Pawła Rohna starszego, Chrystus zmartwychwstały, 1667

Piotr Michałowski an Polish painter,birthplace is Kraków Poland,date of birth July 2 1800,died at the age of 55,Died Krzysztoforzyce, Poland,sign of the zodi

[Poniższy tekst jest kontynuacją artykułu -> przeczytaj część I] Piotr hrabia Michałowski, syn senatora Wolnego Miasta Krakowa i matki ze szlacheckiej rodziny Morsztynów, starannie wykształcony na Uniwersytecie Jagiellońskim (nauki przyrodnicze i humanistyczne) i na uniwersytecie Jerzego Augusta w Getyndze (prawo), poliglota, za granicą chwytał każdą okazję, żeby rysować konie i jeźdźców, wykorzystując umiejętności nabyte jeszcze w Krakowie pod okiem Michała Stachowicza, Józefa Brodowskiego, Franciszka Lampiego. W Hanowerze, gdzie odbywały się parady wojskowe, szkicował szczegóły, mając już koncepcje tych obrazów, które namaluje po latach. Po powrocie do kraju dał się poznać jako wyborny karykaturzysta; podczas rautów arystokratów nie rozstawał się ze szkicownikiem. Wcześniej Niemcy podziwiali szybkość jego ręki, gdy rysował konie pocztowe wyprzęgane na zmianę. Podobnie będzie we Włoszech. – „E viva il pittore!” – usłyszy rysujący w plenerze. Piotr Michałowski „Kiełznanie perszeronów”, źródło: Muzeum Narodowe w Warszawie Tworzył sporadycznie. Od roku 1823 przez siedem lat w służbie publicznej, z przydziałem do Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, zreformował krajowe górnictwo i hutnictwo po zapoznaniu się z funkcjonowaniem zakładów we Włoszech oraz po fachowych konsultacjach we Francji i Anglii. W Anglii przecież, jako jeden z pierwszych, narysował walczących bokserów. Powstanie listopadowe. Michałowskiego, naczelnika Oddziału Hut w Wydziale Górnictwa Krajowego, właśnie ożenionego z Julią hr. Ostrowska, widzimy w Białogonie, gdzie zawiaduje produkcją broni. Po klęsce powstania Ostrowscy zamieszkują we Francji, Michałowski w ślad za nimi opuszcza Kraków; jego ostatnim rysunkiem z Galicji jest datowany 11 stycznia 1832 Żyd. Francuscy mistrzowie pędzla w ślad za rewelacyjnymi opiniami Charleta zapraszają Michałowskiego do pomocy w rysowaniu koni. – „Cały Paryż jest zachwycony końmi Micalouskiego [Michałowskiego]” – napisze wielki Delacroix. Piotr Michałowski „Błękitny chłopiec”, źródło: Muzeum Śląskie w Katowicach Piotr Michałowski „Koń z jeźdźcem”, źródło: Muzeum Sztuki w Łodzi Drogo sprzedawał swoje znakomite akwarele na rzecz polskiego uchodźstwa. W Paryżu założył pracownię, przez trzy i pół roku oddawał się wyłącznie sztuce. Malował potyczki, jeźdźców w bitewnych zmaganiach. Znawcy podziwiali siłę wizji i doskonałość warsztatu. Z Krakowa wezwał go – nie artystę, lecz dziedzica – dogorywający ojciec. Krakowski autorytet, artysta i pedagog, Wojciech Korneli Stattler, wyraził się o Michałowskim, że „malarstwo nie zaspokajało go wcale”. Ale jak mogło być, skoro nazywany „malarzem europejskiego wzięcia” musiał opuścić Paryż – gdzie żył w glorii – żeby gospodarować w podmiejskim majątku Krzysztoforzyce, prezesować w krakowskim Ratuszu… Ufundował zakład dla osieroconych chłopców… Urządził sobie pracownię ze specjalnymi urządzeniami do podnoszenia koni, by można je było rysować w ruchu. Arcymistrzowskie portrety chłopów poprzebieranych to za rycerza (Seńko w misce balwierskiej na głowie), to za kardynała, twarze dzieci, wizerunki Żydów – wszystkie te płótna powstawały na marginesie zajęć, które artysta uważał za obowiązkowe. Tylko w sztuce, którą uprawiał, nie znał rygorów. Z perfekcyjnie opanowanym warsztatem mógł sobie pozwolić na taką wolność. Piotr Michałowski „Żydzi”, źródło: Muzeum Narodowe w Krakowie Piotr Michałowski „Studium chłopa w kapeluszu”, źródło: Muzeum Narodowe w Warszawie Gdy od 1841 czas dzielił między podprzemyskie Bolestraszyce, gdzie dzierżawił majątek rodziny żony i oczywiście malował, a podróże do Wiednia, gdzie miesiące spędzał na studiowaniu malarstwa hiszpańskiego i flamandzkiego, powstawały jego dynamiczne, niekończące się cykle Szarży na Somosierrę. Z Madery wracał do Krzysztoforzyc. Tam nawrót choroby serca nie pozwolił mu dokończyć wizjonerskiego portretu Napoleona. W osobie zmarłego w pięćdziesiątym piątym roku życia jednego z największych malarzy polskich żegnano na cmentarzu Rakowickim filologa, zwierzchnika, administratora, dyplomatę. O tym, że malował – napomykano po pogrzebie w prywatnych rozmowach. Piotr Michałowski „Szarża w wąwozie Somosierry”, źródło: Muzeum Narodowe w Krakowie Piotr Michałowski „Napoleon na koniu”, źródło: Muzeum Narodowe w Warszawie Źródła: Mieczysław Sterling, Piotr Michałowski. Warszawa 1932. Jerzy Sienkiewicz, [Wstęp] w: Piotr Michałowski, Warszawa 1964. Autor: Marek Sołtysik Prozaik, poeta, dramaturg, krytyk sztuki, edytor, redaktor, artysta malarz i grafik, ilustrator, był pracownikiem w macierzystej Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, w której ostatnio sporadycznie wykłada. Od roku 1972 publikuje w prasie kulturalnej. Autor kilkudziesięciu wydanych książek oraz emitowanych słuchowisk radiowych, w tym kilkunastu o polskich artystach, prowadzi także warsztaty prozatorskie w Studium Literacko-Artystycznym Uniwersytetu artysta: Rafał Malczewski. zobacz inne teksty tego autora >>
Explore historical records and family tree profiles about Piotr Michałowski on MyHeritage, the world's family history network. Trusted by millions of genealogists since 2003 Trusted information source for millions of people worldwide
Początki malarstwa polskiego Korzenie malarstwa polskiego datuje się mniej więcej na okres chrztu Polski, czyli rok 996r. Wchodząc oficjalnie w granice Europy, staliśmy się jednocześnie kręgiem, w którym zaczęła rozwijać się nauka, kultura i sztuka. Początkowo największa rolę pełniła sztuka religijna. I tak, z tego okresu można by wymienić klasztory, inne miejsca kultu, ikony, rękopisy. Sztuka Gotyku (XIII-XV w.) przyniosła nam takie dzieła, jak malowidła ścienne. Szeroko rozwinęło się malarstwo tablicowe. Stolicą sztuki w tamtym czasie był Kraków, będący wtedy stolicą Polski. W tamtym czasie w Krakowie żył i tworzył również Wit Stwosz, twórca ołtarza w Kościele Mariackim. Mimo wielu prześladowań, którym zostało poddane Państwo Polskie przez wszystkie lata swojego istnienia, nie straciło ono ducha patriotyzmu. Wielu artystów mimo represji, jakie musieli przeżyć, nie poddawali się i podtrzymywali pamięć o swoim kraju właśnie poprzez sztukę. Malarstwo polskie to, przede wszystkim, pamięć i tradycje, ale również obraz walki o niepodległość i wolność. Malarstwo polskie XIX wieku XIX to dla Polski ciężki okres, przede wszystkim ze względu na to, że nasz kraj, rozdzielony przez zaborców, nie istniał wtedy na mapie świata. Było to ogromne utrudnienie nie tylko dla sztuki, ale również dla nauki czy kultury. Mimo nieustannych problemów z wolnością wewnątrz nieistniejącego kraju na silnej pozycji utrzymywały się pozycje patriotyczne. Bez względu na ciągłe represje polskim uczonym, artystom lub działaczom społecznym udawało się podtrzymać i propagować polskość. Z tego okresu można wydzielić takiego artystę, jak Piotr Michałowski. Malował on, między innymi, sceny z wojen napoleońskich. Znane z jego twórczości są portrety żydów oraz chłopów. Obraz Piotra Michałowskiego Napoleon na koniu do dziś uważany jest za jedno z największych dzieł malarza. W związku z tak mocno ugruntowanym ruchem patriotycznym rozwinęły się konkretne nurty w sztuce. Na przykład, rozwinęło się w tym okresie malarstwo obyczajowe i krajobrazowe oraz popularność zyskały pejzaże w malarstwie polskim. Artyści tęsknili za ojczystymi tradycjami i zwyczajami, w związku z czym tworzyli w tym duchu. Wspominając rodzinne pejzaże i miejsca, które kojarzą im się ze swoim krajem mogli choć w tak mało namacalny sposób poczuć duch polskości i wrócić choć na niedługą chwilę do tych miejsc. Reprezentantami tego nurtu są, między innymi: Józef Chełmoński („Czwórka” i Bociany”), akwarelista Juliusz Kossak, Józek Brandt, Wojciech Gerson i Leon Wyczółkowski. Ostatni znany jest z dzieł, obrazujących polską naturę, a w szczególności, góry. W tamtego okresu trzeba koniecznie wydzielić malarstwo historyczne, najpopularniejszy nurt, ówcześnie panujący. Jan Matejko w malarstwie polskim Najwybitniejszym przedstawicielem tego rodzaju malarstwa jest Jan Matejko. Obrazy tego artysty na dużych płótnach przedstawiał ważne momenty i epizody z historii polski. W jego dziełach znajdziemy, przede wszystkim ważne momenty historyczne. Z pewnością każdy zna takie obrazy pędzla Jana Matejko, jak „Bitwa pod Grunwaldem” , „Hołd Pruski” czy „Konstytucja 3 maja”. W danym nurcie tworzył również Artur Grotter. Twórczość obu wyżej wymienionych malarzy w ogromnym stopniu wpłynęła na dalszy los sztuki i malarstwa polskiego. Ich prace pobudziły do działania artystów późniejszych epok oraz wzbudziły w Polakach poczucie patriotyzmu, własnej wartości oraz przypomniały o ważnych momentach w historii naszego kraju. U schyłku XIX popularnością cieszył się impresjonizm. Polska poszła z duchem europejskim i popadła pod przyjętą modę. W związku z tym nieco na bok odeszła sztuka historyczno-patriotyczna, co wiązało się z niemałymi zmianami w świecie sztuki. Malowniczość zyskała na plus, podobnie jak pejzaże i sceny impresjonistyczne. Nikt nie pozostaje obojętny wobec takich nazwisk, jak Stanisław Wyspiański czy Jacek Malczewski. To właśnie Ci artyści zyskali miano wybitnych na tle ówcześnie panującej epoki. Wyspiański, podobnie jak Józef Mehoffer działali również w obszarze witrażu oraz wielkoformatowych dekoracji ściennych. Według projektu Wyspiańskiego wykonane witraże w kościele OO. Franciszkanów w Krakowie. Warto również wspomnieć o takich artystach, jak Władysław Podkowiński i Józef Pankiewicz. Wykonał on również monumentalne projekty witraży, przedstawiających biskupa Stanisława Szczepanowskiego, księdza Henryka Pobożnego oraz króla Kazimierza Wielkiego. Miały one być wykonane specjalnie po to, aby udekorować krakowski Wawel, jednak widocznie nie było to ich przeznaczeniem, ponieważ ostatecznie się tam nie pojawiły. Jacek Malczewski, znany z tematyki patriotyczno-wyzwoleńczej, malował obrazy, przedstawiające zsyłki na Syberię oraz inne bolesne tematy, dotykające nasz naród w tym czasie. Wojna oraz okupacja, czyli wiek XX w sztuce XX wiek, to zdecydowanie jeden z najtrudniejszych okresów dla polski i Polaków. Wywalczona po 123 latach wolność nie dała długo się sobą nacieszyć. Pogrom i represje, jakim był poddawany polski naród, a wraz z nim nauka, kultura oraz sztuka nie mogły poszczycić się komfortowymi warunkami dla tworzenia. Jednak trudna sytuacja i brak możliwości nie zniechęciły polskich artystów. Wręcz przeciwnie, duch walki i potrzeba zjednoczenia rozrzuconego po świecie narodu polskiego pobudzała do tworzenia w duchu narodowym. Malarstwo polskie w okresie międzywojennym skierowało się bardziej w stronę europy i wschodnich trendów. Tak długo wyczekiwana swoboda pozwoliła puścić wodze fantazji i podążyć z duchem mody. Polscy artyści zaczęli interesować się i tworzyć w takich nurtach, jak: kubizm, abstrakcjonizm, futuryzm, ekspresjonizm. Znanym twórcą tego okresu był Stanisław Ignacy Witkiewicz. Skupiał się on głównie na kompozycji obrazu i podkreślał jego ekspresję. Razem z takimi artystami, jak Tytus Czyżewski czy Andrzej i Zbigniew Pronaszkowie tworzyli w duchu formizmu. Koloryści, inaczej zwani kapistami, największą uwagę zwracali na gamę kolorystyczną. Wojna a sztuka Z początkiem wojny zaczęto powracać do tematów patriotycznych i martyrologia znów stała się najpopularniejszym nurtem wśród artystów polskich. O ile w trakcie wojny działalność artystyczna była mocno ograniczona, a częstokroć całkowicie niemożliwa, a myśli były skupione na innych priorytetach, to po wojnie pojawiła się możliwość powrotu do tworzenia, z której skorzystało wielu wybitnych artystów. W związku z trudną sytuacją wewnątrz kraju wystawianie swoich prac w trakcie wojny nie należało do najłatwiejszych, większość artystów było zmuszonych zaczekać z tym do końca wojny. Sztuka współczesna i malarstwo polskie Sztuka XXI wieku, to przede wszystkim, powrót do wcześniejszych nurtów i ich rozwój oraz nowoczesne podejście. Ogromną popularność zyskała fotografia, film, performance, ilustracje gazetowe oraz wszelkiego rodzaju instalacje. Jednak malarstwo w dalszym ciągu nie wychodzi z mody. Malarstwo polskie XXI wieku zarówno specjalistom i koneserom, jak i amatorom może kojarzyć się, w pierwszej kolejności, z nazwiskiem Zdzisława Beksińskiego. W młodości artysta zajmował się głównie fotografią, za co wielokrotnie był nagradzany oraz wygrywał wiele konkursów. Następnie stał się pasjonatem rzeźby. W tej technice wyrażał siebie i swoje podejście do piękna. Przygodę z malarstwem Beksiński rozpoczął w połowie lat 60’. Jego wczesne prace oscylują głównie w temacie fantastyki i grozy. W późniejszym okresie zwrócił większą uwagę na formę. W końcowym etapie swojej twórczości tworzył już na komputerze. Polskie malarstwo przeżywało wiele wzlotów i upadków oraz wiele różnych okresów, w trakcie których zwracało się w różnych kierunkach. Większa część twórczości malarzy polskich przypadła na okres represji oraz prześladować. Jednak duch patriotyczny nie pozwolił artystom osiąść na laurach, a malarstwo polskie podnosiło się po każdym upadku. Innymi wybitnymi przedstawicielami współczesnego malarstwa polskiego, którzy wciąż tworzą są Jarosław Jaśnikowski, Jerzy Nowosielski czy Stefan też: Najpiękniejsze obrazy polskich mistrzów
View Huzar austriacki na koniu (Eustachy Dunin-Wąsowicz) (1840) By Michałowski Piotr; oil, canvas; 57 × 47 cm; Edition. Access more artwork lots and estimated & realized auction prices on MutualArt. Karolina Kowalcze PIOTR MICHAŁOWSKI Malarstwo uprawiał jedynie z zamiłowania. Znał się na polityce, ekonomi, przyrodzie i matematyce. Ponadto grał, rzeźbił, dobrze śpiewał, władał wieloma językami i jako syn uczestnika insurekcji Kościuszkowskiej i senatora Rzeczpospolitej Krakowskiej żywo interesował się historią. I to właśnie ona zajmuje wiele miejsca w jego twórczości. Mimo odbytych malarskich studiów w Paryżu Michałowski nie miał wiele czasu na twórczość. Piastował ważne urzędy w Królestwie Kongresowym, zarządzał gospodarką własnego majątku. Obrazy, a zwłaszcza akwarele powstawały szybko, malowane podczas odpoczynku. Mimo zagranicznej sławy, znajomości wielu języków i odbytych podróży nigdy nie zdecydował się na stałe zamieszkać za granicami Kraju. Piotr Michałowski (urodzony w 1800 roku w Krakowie, zmarł w 1855 roku w Krzyżtoporzycach) był człowiekiem wszechstronnie wykształconym: studiował nauki matematyczno-przyrodnicze oraz prawno-poltyczne, znał wiele języków. Wpływy wielu nauk i zainteresowanie wieloma problemami kraju oraz chłopów łatwo można zauważyć w jego działalności twórczej. Michałowski często przebywał w Tomaszowie Mazowieckim u swojej siostry Antoniny. Dzięki niej poznał Julie Olimpię Ostrowską, która w 1831 roku została jego żoną. Mieli siedmioro dzieci. W czasie Powstania Listopadowego Piotr Michałowski pracował podczas produkcji broni. Dlatego obrazy przedstawiające motywy wojenne, walkę, konie, żołnierzy stanowią spory dorobek artysty. Po klęsce Powstania, Michałowski udał się na studia artystyczne do Paryża. Zetknął się tam z malarstwem wielkich mistrzów, mi. Diego Velazquez’a, malarza baroku, pod którego wpływem został do końca życia. W latach 1843 -1845 powstały słynne płótna przedstawiające jeden z ważnych motywów wojen napoleońskich – przejście polskich żołnierzy przez wąwóz Somosierra. Michałowski nie pyta o sens polskiego udziału w wojnach Napoleona; nie dyskutuje z historią – wtedy bardzo młodą i świeżą – ale skupia się na pokazaniu woli walki, pędu, koni, siły oraz niezwykłej determinacji. Jak możemy przeczytać w Sztuce Krakowa: „Nastrój heroizmu i dynamiczność kompozycji zwraca uwagę w jego licznych scenach wojennych, z których najbardziej znana jest kilkakrotnie powtarzana Somosierra (np. w krakowskim Muzeum Narodowym), porównywana przez samego artystę do błyskawicy rozdzierającej niebiosa. Michałowski w ślad za Orłowskim specjalizował się w malowaniu koni i jeźdźców, bowiem po okresie studiów szczegółowych motyw konia stał się impulsem do wybitnie malarskich i kinetycznych ujęć”[1]. To właśnie dynamiczność charakteryzuje wiele ujęć batalistycznych Michałowskiego. W przedstawieniach pokazujących przejścia konnego przez wąwóz Somosierra, możemy odnieść wrażenie, że artysta skupił się głownie na koniach. Zwierzęta pędzą szaleńczo niosąc na swoich grzbietach żołnierzy potraktowanych nieco schematycznie. Energię, żywiołowość i bohaterstwo polaków podkreśla kolor czerwony przebijający się przez sosy monachijskie w tle. Oprócz Somosierry Michałowski malował portrety Napoleona. W przedstawieniu Napoleon na koniu, powstałym przed 1846 roku, artysta dumnie i majestatycznie ustawiał wodza na grzbiecie zwierzęcia. Tło, w którym widzimy kłęby dymu, szarości pomieszane ze zgniłą zielenią, przestawało mieć znaczenie; Michałowski skupiał się głownie na obliczu i przedstawieniu wielkiego wodza, z którym Polacy wiązali ogromne nadzieje. Szybkie ruchy pędzla dodają ekspresji przedstawieniach, ale również i ona nie odgrywa wielkiej roli. W podobny sposób powstały obrazy: Napoleon konno wydający rozkazy i Apoteoza Napoleona. Konie były ulubionymi zwierzętami malarza. Nie tylko Napoleon był na nich portretowany, ale również dzieci artysty, czy amazonki. Zdecydowana większość prac przedstawia konie. Są to szybkie szkice akwarelą, portrety lub sceny bitew. Konie zawsze były przedstawiane z wielką dbałością o szczegóły anatomiczne jako okazale i imponujące siłą zwierzęta, nie ważne czy były przedstawiane pojedynczo, w biegu, podczas bitwy, czy uchwycone gdy spokojnie piły wodę z koryta. Michałowski był również świetnym portrecistą. Portretował żonę i dzieci, ale również chłopów. W Studium chłopca wiejskiego (1841) widzimy przedstawienie młodego człowieka na ciemnobrązowym, prawie czarnym tle. Twarz młodzieńca jest blada, brak na niej zmarszczek. Za to z ciepłego i zamyślonego spojrzenia wiele można wyczytać. Całe przedstawienie jest utrzymane jest w brązowo szarej tonacji. W innym portretowym obrazie pt. Żydzi. Styl, w jakim powstał obraz łatwo jest skojarzyć z płótnami Caravaggia. Z ciemnego tła wyłaniają się cztery twarze tytułowych postaci. Tym razem Michałowski z wielkim wyczuciem skupił się na obliczach. Światło delikatnie pada rozjaśniając zmęczone pracą i zadumane twarze, które wiele mówią widzowi. To właśnie rozproszone światło nadaje postaciom wyraz zamyślenia. A za każdym wizerunkiem kryje się jakaś historia. W płótnie Seńko. Studium do Don Kichota na ciemnym tle widzimy wspaniały portret doświadczonego życiem mężczyzny. Oświetlona została tylko twarz mężczyzny. Na czole widzimy zmarszczki. Ciemne oczy spoglądają w dal… Niezwykle bogata wiedza z wielu dziedzin, obrazy przedstawiające konie i bitewnie pejzaże oraz psychologiczne portrety – Piotr Michałowski nie zamykał się w jednej dziedzinie wiedzy, ale rozwijał się we wszystkich kierunkach. Jego twórczość trudno jednoznacznie zaliczyć do sztuki romantyzmu – obrazy cechuje realizm przedstawionych zdarzeń czy postaci, a więc również w sztuce, podobnie jak w życiu Michałowski znajduje się w bardzo dobrze wypracowanym „pomiędzy” i jest to rewelacyjną cechą artysty. [1] T. Dobrowolski, Sztuka Krakowa, s. 449. Reklama Pozostawił po sobie ponad tysiąc obrazów. 168 lat temu, 9 czerwca 1855 roku, w Krzysztoforzycach koło Krakowa zmarł malarz Piotr Michałowski. Piotr Michałowski, Autoportret Foto: Wikimedia
44,7 x 57,5cm - ołówek, papier NAPOLEON NA WSPIĘTYM KONIU ORAZ SZKICE POSTACI JEŹDŹCA, 1832-1835 na odwrocie: SZKICE NAPOLEONA NA KONIU miękki ołówek, papier, wymiary w świetle passe-partout Rysunek oprawiony w „dwustronną“ ramę, umożliwiającą ekspozycję zarówno awersu, jak i rewersu pracy. Ten dwustronny rysunek – przedstawiający różne ujęcia jadącego konno Napoleona, jak również samego konia bez jeźdźca – wiąże się z rzeźbioną statuetką wykonaną przez artystę w Paryżu w latach 1832-1835 i powstał zapewne jako szkic wykonany podczas pracy nad tą rzeźbą. Podobnie ujętą postać cesarza – z uniesioną w geście rozkazu prawą ręką – przedstawił Michałowski także w nieco późniejszym obrazie olejnym (1835-1837) i akwareli (1835) Napoleon wydający rozkazy (MN we Wrocławiu i w Krakowie). Porównaj z: – Piotr Michałowski 1800-1855. Wystawa dzieł artysty w dwusetną rocznicę urodzin, [A. Zeńczak, B. Studziżba], Muzeum Narodowe w Krakowie 2000, nr kat 456 oraz 89 i 276, il. Piotr Michałowski (Kraków 1800 – Krzysztoforzyce / Krzyżtoporzyce 1855) był najwybitniejszym malarzem epoki polskiego romantyzmu, a jego twórczość jest zjawiskiem w skali europejskiej. Wszechstronnie utalentowany, w latach 1815-1821 studiował nauki przyrodnicze, prawo, historię i języki na Uniwersytecie Jagiellońskim i w Getyndze. Równocześnie od dzieciństwa uczył się rysunku w krakowskich pracowniach M. Stachowicza, J. Brodowskiego i F. Lampiego. Pracował w administracji Królestwa Polskiego jako naczelnik hut i radca górniczy. Podczas powstania listopadowego kierował produkcją broni i amunicji w hucie w Białogonie. W latach 1832-1835 przebywał w Paryżu i studiował w pracowni Nicolasa Toussainta Charleta. Był znakomitym malarzem koni, a jego obrazy i akwarele zyskiwały podziw i ogromne powodzenie, tak że „cały Paryż latał za jego końmi“. Po powrocie do kraju przebywał głównie w swoich majątkach - Krzyżtoporzycach i Bolestraszycach, zajmując się ich administracją. Wiele podróżował po Europie, wyjeżdżając do Londynu, Wiednia, Karlsbadu, do Belgii, Holandii i jeszcze kilkakrotnie do Francji. W latach 1848-53 pełnił funkcję Prezesa Rady Administracyjnej Miasta Krakowa. Malował dynamiczne kompozycje batalistyczne z wojen napoleońskich, konne portrety wodzów i hetmanów, portrety rodziny i przyjaciół, a także portrety chłopów. Jego obrazy olejne i akwarele, łączące siłę wyrazu z wrażliwością na naturę, odznaczają się śmiałym rysunkiem, syntetyczną formą, wartościami koloru, swobodą techniki malarskiej i romantyczną żarliwością polskiego patrioty.
Piotr Michałowski - Portrait of Maksymilian Oborski - MP 598 MNW - National Museum in Warsaw illustration for personal and commercial use.
Piotr Michałowski Autoportret (po 1849) Data i miejsce urodzenia 2 lipca 1800 Kraków Data i miejsce śmierci 9 czerwca 1855 Krzyżtoporzyce Narodowość polska Dziedzina sztuki malarstwo Epoka romantyzm Multimedia w Wikimedia Commons Cytaty w Wikicytatach Grób Piotra Michałowskiego na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie Piotr Michałowski (ur. 2 lipca 1800 w Krakowie, zm. 9 czerwca 1855 w Krzyżtoporzycach) – polski malarz, przedstawiciel romantyzmu, portrecista, animalista, batalista; organizator życia społecznego i gospodarczego, mąż stanu. Na pomniku nagrobnym widnieje data urodzenia 25 czerwiec 1800 roku. Życiorys[edytuj | edytuj kod] Piotr Michałowski był synem Józefa Michałowskiego. Był człowiekiem wszechstronnie wykształconym. W wieku 14 lat zdał egzamin dojrzałości. Studiował nauki matematyczno-przyrodnicze, ekonomiczne i humanistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz na uniwersytecie w Getyndze[1]. W latach 1823–1830 zajmował się organizacją hutnictwa w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu w Warszawie[2]. W tym czasie często bywał w osadzie Tomaszów Mazowiecki, odwiedzając siostrę Antoninę z Michałowskich Ostrowską (1799–1871) i szwagra Antoniego Ostrowskiego, który w latach 1811–1812 pobudował tu dworek w stylu klasycystycznym (obecnie mieści się w nim Muzeum im. Antoniego hr. Ostrowskiego). Rysował tu kuźnie tomaszowskie, kowali przy pracy, fizjonomie mieszczan tomaszowskich. Malował też portrety Antoniego Ostrowskiego i członków jego rodziny. W Tomaszowie poznał Julię Olimpię Ostrowską (1807–1875), córkę hr. Antoniego Ostrowskiego z pierwszego małżeństwa, którą poślubił 1 lutego 1831 roku w Warszawie. Miał z nią siedmioro dzieci. Po powstaniu listopadowym, podczas którego zajmował się nadzorem produkcji broni i amunicji, wyjechał do Paryża. Tam poznał malarstwo najlepszych mistrzów hiszpańskich, flamandzkich i holenderskich; Diego Velázqueza i Fransa Halsa. Fascynował się malarstwem Théodore’a Géricaulta. Oddziałał też na niego Aleksander Orłowski. Po powrocie do Polski, w 1837 zamieszkał w Krzysztoforzycach. W latach 1848–1853 był prezesem Rady Administracyjnej Wielkiego Księstwa Krakowskiego. W roku 1848 ufundował Zakład Św. Józefa dla Osieroconych Chłopców w Krakowie, działający do roku 1950. W latach 1853–1854 był prezesem Towarzystwa Gospodarczo-Rolniczego Krakowskiego[3]. Był znakomitym malarzem koni, scen batalistycznych (kilka wersji bitwy pod Samosierrą, epizody z powstania listopadowego) oraz portretów (wizerunki polskich hetmanów, chłopów, Żydów, członków rodziny i przyjaciół). Tworzył też sceny rodzajowe z życia wsi. Wiele kompozycji poświęcił epopei napoleońskiej, postaci cesarza Napoleona i dziejom oręża polskiego[4][5]. Pozostawił ponad 1000 szkiców (rysunki, akwarele). Jego obrazy odznaczają się dużą ekspresją, znakomitą kolorystyką, doskonałym rysunkiem i szkicową fakturą malarską. Jego obrazami zachwycał się Pablo Picasso, kiedy odwiedził Muzeum Narodowe podczas swojego pobytu w Warszawie. Został pochowany na krakowskim Cmentarzu Rakowickim, w grobowcu rodzinnym, w kwaterze Ka[6]. Przez cały wiek XIX był niemal zupełnie nieznany. Odkryciem i zaskoczeniem stał się pierwszy wielki pokaz jego dzieł w czasie polskiej Wystawy Krajowej we Lwowie w 1894 r. W XX w. uznano go za jedynego polskiego malarza europejskiego formatu. W 1917 Muzeum Narodowe w Krakowie otrzymało 82 prac artysty od jego córki Józefy. Pierwsza monografia artysty (zawierająca cenne listy i teksty źródłowe) ukazała się anonimowo w 1911. Jej autorką była córka malarza Celina[7], która odziedziczyła po ojcu talent malarski, wybrała jednak powołanie zakonne. Wybrane dzieła[edytuj | edytuj kod] Amazonka (po 1850), 55 × 45 cm, Muzeum Podlaskie w Białymstoku Amazonka (1853-1855), 63 × 49,5 cm, Muzeum Śląskie w Katowicach Apoteoza Napoleona (ok. 1846), 259 × 204,5 cm, Muzeum Narodowe w Warszawie Autoportret (po 1849), 54 × 45 cm, Muzeum Narodowe w Warszawie Bitwa krakusów i studium konia (ok. 1830), 60 × 86 cm, Muzeum Narodowe w Poznaniu Błękitni huzarzy (ok. 1837), 53 × 65 cm, Muzeum Górnośląskie w Bytomiu Błękitny chłopiec (1850–1855), 76 × 59,5 cm, Muzeum Śląskie w Katowicach Jazda austriacka (1836), 49 × 63,5 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie Jeździec polski (Lisowczyk) (1841-45), 61 × 47,5 cm, Muzeum Narodowe w Poznaniu Kardynał lub Mężczyzna w birecie (1846-48), 70 × 57 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie Kobiety wiejskie (1840–1848), 59 × 76,5 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie Konny pocztylion (1832–1835), 46 × 53 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie Maksymilian Oborski na koniu (1824), 89 × 62 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie Maksymilian Oborski w fezie (1840–1848), 68 × 55,5 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie Napoleon konno wydający rozkazy (1835-37), 71,5 × 57,5 cm, Muzeum Narodowe we Wrocławiu Napoleon na koniu (1830–1840), 53 × 44 cm, Muzeum Sztuki w Łodzi (Pałac Herbsta) Paweł Popiel na koniu (1831–1832), 53 × 44 cm, Muzeum Narodowe w Kielcach Portret chłopa w kapeluszu (1846–1848), 52,7 × 35,5 cm, Muzeum Narodowe w Warszawie Portret córki artysty Celiny na koniu (ok. 1853), 123 × 84,5 cm, Muzeum Narodowe w Warszawie Portret syna artysty z psem (1845–1848), 94,3 × 68,5 cm, Muzeum Narodowe w Warszawie Portret syna na kucu (ok. 1842), 82 × 61 cm, Muzeum Narodowe w Warszawie Przejazd artylerii przez rzekę (ok. 1844), 69,3 × 90 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie Rajtar (po 1840), 53,5 × 44 cm, Muzeum Narodowe w Warszawie Samosierra (1844–1855), 106 × 71 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie Samosierra (po 1843), 50,5 × 44 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie Seńko (1846-48), 62 × 46,5 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie Starzec siedzący na stopniach (1837–1840), 48 × 36 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie Studium chłopca żydowskiego (1840–1848), 60 × 40 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie Studium głowy końskiej lub Łeb siwego konia (ok. 1846), 94 × 72 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie Szarża w wąwozie Somosierra (ok. 1837), 81 × 65,5 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie Wiarus I (1846), 82 × 65 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie Wiarus II (1846), 82 × 66 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie Wjazd do stajni (1844–1846), 43 × 54 cm, Muzeum Narodowe w Gdańsku Żydzi (1845–1855), 72 × 118 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie W oczach krytyków[edytuj | edytuj kod] „Polski romantyzm – ta wielka rewolucja sztuki, która zrodziła genialnych poetów, miał także swojego malarza. I to nie ów romantyzm wyrosły na niemieckim malarstwie sentymentalnym, idealizującym historię, mdłym, suchym, rysunkowym, pracownianym – ale romantyzm bohaterski, rewolucyjny, dynamiczny, czerpiący swą prawdę nie z teorii estetycznych, ale z natury i życia – ten sam, który wydał Mickiewicza, Słowackiego i Szopena – ten sam właśnie wyrzucił, jak dymiący wulkan epoki, gorącą lawę sztuki Piotra Michałowskiego do dzisiaj nie zastygłą.” (Maciej Masłowski, 1957[8]) „Ci, co go z bliska znali, dzielili go w mniemaniu swym na kilka jakby osób… to wielki filolog, to odznaczony w górnictwie krajowym zwierzchnik, to znowu znakomity administrator, to wiejski gospodarz, wreszcie pierwszego rzędu malarz”. (Edward Rastawiecki, 1857)[9] „Michałowski był jednym z pierwszych artystów polskich, który „odkrył” wieś jako temat malarski, który zainteresowania te zmaterializował w dziełach sztuki wysokiej klasy”. (Jan K. Ostrowski, 1985)[10] „Tak czysto malarskiego stylu, w którym walory chromatyczne i świetlne powiązane są ze swobodą fakturalną, nie było jeszcze w malarstwie polskim”. (Stanisław Kozakiewicz, 1976)[11] „Zwierzęta przez niego malowane są zawsze doskonale związane, kapitalne w ruchu; jeźdźcy wybornie siedzą w siodłach. W każdym calu znać talent z bożej łaski, odświeżający się wciąż z tej krynicy krynic, jaką jest dla artysty – natura”. (Feliks Jasieński)[12] „Mechaniczne przygotowanie pracy nie leżało w technice jego talentu… Jest w tym zacięciu pędzla, w tym rąbaniu farbami, coś, co przywodzi na pamięć legendę o potężnej klasycznej rzeźbie wykutej w marmurze z pominięciem modelowania w glinie”. (Celina Michałowska, 1911)[13] „Osobisty, liryczny stosunek Michałowskiego do historii i do współczesności nie znajduje analogii w całym malarstwie romantycznym. (Mieczysław Porębski)[14] „Główna cechą życia Michałowskiego było wyprzedzanie swej epoki. Wyprzedzał ją inteligencją, instynktem konstrukcji, jasną obserwacją, widzeniem bez ogródek świata zewnętrznego i pozbywaniem się z wolna fałszywego romantyzmu; realistycznym patrzeniem i zrozumieniem idei plastycznej… Michałowski naprawdę zrozumiany został dopiero przez nasze młode pokolenie artystów”. (Tytus Czyżewski, 1933)[14] „Prawdziwy i chyba pierwszy geniusz w rozwoju sztuki polskiej”. (Jan Bołoz Antoniewicz)[15] Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod] W dniu 28 listopada 2012 r. Narodowy Bank Polski wprowadził do obiegu monety z serii „Polscy Malarze XIX/XX Wieku”, upamiętniając Piotra Michałowskiego, o nominałach: 20 zł wykonaną stemplem lustrzanym w srebrze (z tampondrukiem) 2 zł wykonaną stemplem zwykłym ze stopu Nordic Gold[16]. Poczta Polska wydała w 28 września 1972 znaczek o nominale 0,30 zł z reprodukcją Amazonki Piotra Michałowskiego w serii Malarstwo polskie – Dzień Znaczka 1972. Nakład liczył 8 515 045 sztuk. Druk wykonano techniką rotograwiury na papierze kredowanym. Autorem projektu znaczka był Tadeusz Michaluk. Znaczek wyszedł z obiegu w 1994 roku[17]. Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ Witz 1970 ↓, s. 63. ↑ Witz 1970 ↓, s. 65. ↑ Alfons Jan Lippoman, Pamiętnik Towarzystwa Rolniczego Krakowskiego za czas od r. 1845 do r. 1895, Kraków 1898, s. 108–116 ↑ Kultura polska: Piotr Michałowski (pol.). [dostęp 2010-03-03]. ↑ Piotr Michalowski (pol.). [dostęp 2010-03-03]. ↑ Karolina Grodziska-Ożóg: Cmentarz Rakowicki w Krakowie (1803-1939). Wyd. II. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1987, s. 126. ISBN 83-08-01428-3. ↑ zmarła w 1916 roku w klasztorze w Jarosławiu Czas 1916 nr 322 z 28 czerwca ↑ Piotr Michałowski, Warszawa, 1957, Wydawnictwo „Sztuka”, s. 6. ↑ Piotr Michałowski, Siechnice 2001, s. 3. ↑ Tamże, s. 13. ↑ Tamże, s. 17. ↑ Tamże, s. 19. ↑ Tamże, s. 25. ↑ a b Tamże, s. 31. ↑ Tamże, s. 32. ↑ Polscy Malarze XIX/XX Wieku: Piotr Michałowski (1800-1855) (pol.). NBP. [dostęp 2013-11-05]. ↑ Marek Jedziniak: Malarstwo polskie - Dzień Znaczka 1972 (pol.). [dostęp 2019-12-10]. Bibliografia[edytuj | edytuj kod] Magdalena Czapska-Michalik, Piotr Michałowski 1800- 1855, Warszawa: Edipresse Polska, 2007 (Ludzie, Czasy, Dzieła ; 29), ISBN 978-83-7477-208-2. Krystyna Czerni, Piotr Michałowski, Siechnice: Eaglemoss Polska, 2001 (Wielcy Malarze ; nr 156) Tadeusz Dobrowolski, Stattler a Michałowski. Ze studiów nad problemem dwóch nurtów romantyzmu. Kraków: Wyd. Literackie, 1955. Joanna Kurzymska, Piotr Michałowski, Warszawa: KAW, 1981 (ABC Sztuki) Marek Kwiatkowski, Polscy malarze koni, Tadeusz Pietrzyk (ilust.), Warszawa: KAW, 1991, ISBN 83-03-03437-5, OCLC 830075469. Maciej Masłowski: Piotr Michałowski, Warszawa, 1957, Wydawnictwo „Sztuka” Maciej Masłowski, Piotr Michałowski, Warszawa: Arkady, 1974 (W Kręgu Sztuki) Maciej Masłowski, Piotr Michałowski, Warszawa: Arkady, 1986 (Mała Encyklopedia Sztuki ; 81), ISBN 83-213-3277-3. Celina Michałowska, Piotr Michałowski. Rys życia, zawód artystyczny, działalność w życiu publicznym, Kraków: Druk W. L. Anczyc, 1911. Hanna Mortkowicz-Olczakowa, Piotr Michałowski. Opowieść o życiu i twórczości, Kraków: Wyd. Literackie, 1956. Jan K. Ostrowski, Pięć studiów o Piotrze Michałowskim, Kraków: Wyd. Literackie, 1998. ISBN 83-08-01763-0. Jan K Ostrowski, Piotr Michałowski, Warszawa: KAW, 1985, ISBN 83-03-00868-4, OCLC 835892839. Piotr Michałowski, Poznań: Oxford Educational, 2008 (Wielka Kolekcja Sławnych Malarzy; 52), ISBN 978-83-252-0207-1. Jerzy Sienkiewicz, Piotr Michałowski, Warszawa: Auriga, 1964. Joanna Szpor, Michałowski nieznany, Warszawa: PWN, 1991, ISBN 83-01-09069-3, OCLC 834084559. Jerzy Zanoziński, Piotr Michałowski. Życie i twórczość 1800-1855, Wrocław: Ossolineum, 1965. Anna Zeńczak, Piotr Michałowski, Olszanica: Bosz ; Kraków: Muzeum Narodowe, 2008 (Kolekcja Muzeum Narodowego w Krakowie), ISBN 978-83-89747-78-5. Anna Zeńczak, Piotr Michałowski, Wrocław: Wyd. Dolnośląskie, 2001 (W Zwierciadle Sztuki), ISBN 83-7023-905-6. Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] Piotr Michałowski Piotr Michałowski – biografia, na portalu Michałowski w Kontrola autorytatywna (osoba):ISNI: 0000 0001 2026 7536VIAF: 59879158ULAN: 500006524LCCN: n85006369GND: 118733680BnF: 12196302fSUDOC: 08719077XNLA: 35788367NKC: js2011644120CiNii: DA14931014Open Library: OL1062274APLWABN: 9810580777605606NUKAT: n94000832J9U: 987007280036605171CONOR: 29435491LIH: LNB:LBi;=BNWorldCat: lccn-n85006369
„Napoleon na siwym koniu”, „Seńko”, „Kardynał”, „Błękitny chłopiec”, „Szarża w wąwozie Samosierry”, „Portret konny Mikołaja I”, „Portrety Ste-fana Czarneckiego”. Artysta zmarł 19 czerwca 1855 roku w Krzyżtoporzycach pod Krako-wem. Pierwszą wystawę obrazów Michałowskiego zorganizowano dopiero w 1894 we
Tytuł Slug Przypisane do Etap .
  • 522onb71to.pages.dev/734
  • 522onb71to.pages.dev/524
  • 522onb71to.pages.dev/378
  • 522onb71to.pages.dev/822
  • 522onb71to.pages.dev/928
  • 522onb71to.pages.dev/392
  • 522onb71to.pages.dev/345
  • 522onb71to.pages.dev/585
  • 522onb71to.pages.dev/3
  • 522onb71to.pages.dev/435
  • 522onb71to.pages.dev/455
  • 522onb71to.pages.dev/993
  • 522onb71to.pages.dev/530
  • 522onb71to.pages.dev/257
  • 522onb71to.pages.dev/833

    • piotr michałowski napoleon na koniu