Alergia u psa – objawy AZS. Za typowy wiek, w którym u psa pojawiają się pierwsze objawy chorobowe, przyjmuje się okres od 6 miesiąca do 3 roku życia. Objawy alergii u psa mogą pojawić się także w późniejszym okresie. Najbardziej istotnymi symptomami AZS są silny świąd i występujące w związku z nim powikłania (otarcia, rany
Zdrowie i pielęgnacja Zdrowy, silny, odporny, wytrzymały - tak w wielkim skrócie można scharakteryzować labradora. Jak inne psy, nie jest on jednak całkowicie pozbawiony ryzyka chorób, dlatego warunkiem prawidłowego rozwoju naszego labka jest właściwa jego pielęgnacja i dbałość o zdrowie. Trudno byłoby wymienić wszystkie niezbędne czynności jakie należy podejmować wobec psa, chcąc zachować jego witalność, sprawność i piękny wygląd. Każda bowiem rasa charakteryzuje się indywidualnymi predyspozycjami, które w sposób szczególny należy wziąć pod uwagę, najlepiej jeszcze przed zakupem. W przypadku labradora zwróćmy jednak uwagę na podstawowe kwestie warunkujące jego zdrowie. Karmienie Labrador inaczej, łakomczuch, pies wiecznie głodny, nie najedzony, obżarciuch, łasuch, pasibrzuch, żarłok... itd. itp. Niektóre labradory znane są z tego, że potrafią nawet zwrócić zjedzony pokarm, tylko po to, by zjeść go ponownie. Ich łakomstwo praktycznie nie zna granic. Właściciel laba powinien o tym pamiętać, gdyż uleganie tej słabości psa może szybko doprowadzić do sytuacji, gdzie nasz pupilek uzyska miano grubaska, baryłki, tłuścioszka, spaślaczka, pulpeta... itd. itp. Labrador z nadwagą to prosta droga do różnego rodzaju schorzeń i zaburzeń ogólnej jego kondycji spadek odporności, choroby serca i układu krążenia, ryzyko zachorowania na cukrzycę, choroby układu kostnego. Zwłaszcza w pierwszych miesiącach życia - gdzie organizm szczeniaka jest bardzo wrażliwy na czynniki zewnętrzne - należy przestrzegać zaleceń żywieniowych hodowcy, gdyż popełnione błędy mogą rzutować na całe przyszłe życie psa. Żywienie czworonogów jest najczęściej ignorowanym i bagatelizowanym problemem przez ich właścicieli. Ile razy słyszy się: mój pies zjada wszystko, mojemu nic jeszcze nie zaszkodziło, a mój jest odporny na wszystko co zje i tym podobne bzdury. Owszem pies potrafi zjeść wszystko, tak jak małe dziecko, które wszystko pcha do ust, ale czy to rzeczywiście jest dla niego zdrowe? Czytając fora internetowe można odnieść wrażenie, że ludzie często utożsamiają psie żołądki ze swoimi, nie dostrzegając w nich żadnej różnicy. Co właściciel to opinia, więc kogo słuchać? Przede wszystkim zdrowego rozsądku, nie popadać w skrajności (a tych na internecie można znaleźć tysiące) i obserwować własnego psa. Jeśli Twój labrador posiada piękną i lśniącą sierść, załatwia swoje potrzeby regularnie 2-3 razy dziennie, a jego stolec jest zwarty, bez nie strawionych resztek pokarmu, nie "gazuje", nie ma zatwardzeń, ma czyste oczy, nie ma nieprzyjemnego zapachu z pyska, mieści się w granicach normy wagowej - to najprawdopodobniej jest to optymalne karmienie, jakie wybrałeś(aś). Jeśli natomiast jest inaczej, należy zastanowić się nad zmianą, proporcjami lub rodzajem karmy. Nie można jednak wprowadzać tych zmian w sposób gwałtowny i nagły, gdyż jeszcze bardziej może to spotęgować negatywne objawy. Nie ma gotowej i najlepszej recepty na żywienie, gdyż każdy pies jest inaczej predysponowany i to, co jednemu służy, drugiemu może zaszkodzić. To tak, jakby dla każdego człowieka próbować opracować jeden jadłospis. Są jednak takie składniki, których w żywieniu psa należy unikać: surowe mięso, zwłaszcza wieprzowe może zawierać śmiertelne dla psa wirusy Aujeszky'ego surowe jaja - ryzyko zachorowania na salmonellę podawanie surowych kości lub kości drobiowych - niesie ze sobą ryzyko mechanicznego uszkodzenia psich zębów lub układu pokarmowego; ostre po przegryzieniu kawałki kości drobiowych mogą pokaleczyć błony śluzowe jamy ustnej, jelit i żołądka mleko - dorosły pies bardzo słabo trawi cukier mleczny, wskazane są bardziej produkty z mleka np. twaróg, żółty ser słodycze, zwłaszcza czekolada zawierająca teobrominę czyli alkaloid występujący w nasionach kakaowca, który jest niegroźny dla ludzi czy kotów, lecz wpływa ujemnie na centralny system nerwowy i mięsień sercowy psów; w skrajnych przypadkach może doprowadzić do śmierci zwierzęcia; najniebezpieczniejsza jest czekolada gorzka, gdyż zawiera najwięcej teobrominy ostro przyprawione produkty - wzdęcia, biegunki, wymioty, brak apetytu pożywienie zbyt bogate lub zbyt ubogie w wapń Nienasycony apetyt labradora, zwłaszcza szczenięcia, wciąż zachęca go do poszukiwania i spożywania różnych, znalezionych odpadków grzybów, porzuconych śmieci, odchodów zwierząt, resztek pożywienia, martwych gryzoni, owadów itp., a nawet przedmiotów nie nadających się do spożycia. Nikogo nie trzeba przekonywać, że zachowanie takie może być bardzo niebezpieczne dla jego zdrowia. Należy więc od samego początku oduczać obżarciucha takiego postępowania i za każdym razem reagować, gdy zechce skonsumować jakieś znalezisko. W karmieniu psa pamiętajmy, by sposób, dawkowanie i proporcje składników odżywczych zawsze dobierać adekwatnie do jego wieku i trybu życia. Należy też pamiętać, że w samym pożywieniu psa nie może zabraknąć minerałów i witamin. Większość z nich można znaleźć w zbilansowanych, gotowych karmach. Warto wiedzieć, że:Składniki mineralne: Wapń – kości + suplementy – wpływają na wzrost i budowę kości, przewodnictwo nerwowe Miedź (mięso + suplementy), Kobalt (podroby, owoce morza), Żelazo (mięso, zielone warzywa) – zapobiegają i leczą anemię Magnez – ryby + suplementy – wpływają na budowę i wytrzymałość kości, poprawiają sprawność układu nerwowego Mangan – zboża, owoce + suplementy – wzmacniają strukturę chrząstek i kości Jod – ryby + suplementy – poprawiają funkcjonowanie tarczycy Fosfor – kości + suplementy – lepsze przyswajanie wapnia Potas, sód – sól kuchenna – reguluje ciśnienie międzykomórkowe i przemianę materii Selen – mięso, kukurydza, olej kukurydziany – działanie przeciwnowotworowe, wpływa na wzrok, jakość sierści Cynk – zboża, buraki, podroby – poprawia wygląd sierści i zdolności rozrodcze Chelaty – suplementy – ułatwiają przyswajanie powyższych pierwiastkówWitaminy: Witamina A – wątroba, produkty mleczne, jaja, owoce – poprawia wygląd skóry, sierści, wzmacnia wzrok, pomocne przy schorzeniach oczu, zwiększa odporność na zakażenia Witaminy grupy B – mięso, jaja, drożdże – wpływają na układ nerwowy, stan skóry, zapobiega anemii Witamina C – owoce – profilaktyka zwyrodnienia stawów, jeden z najważniejszych przeciwutleniaczy, stabilizuje układ odpornościowy i immunologiczny Witamina D – tran, ryby – wzmacnia proces budowy kości i wpływa na ich trwałość, zapobiega i łagodzi stany zapalne skóry Witamina E – zboża, oleje – doskonały przeciwutleniacz, poprawia przemianę materii Witamina H (biotyna) – jaja, drożdże, wątroba – wpływa na właściwe funkcjonowanie skóry, sierści Witamina K – mięso – poprawia krzepliwość krwi, uczestniczy w formowaniu tkanki kostnej, posiada właściwości przeciwbakteryjne oraz przeciwgrzybicze, wykazuje również działanie przeciwzapalne i przeciwbólowe Ruch Każdy labrador bez względu na wiek potrzebuje odpowiednio dziennej dawki ruchu. Jednak do ok. 18 miesiąca (zwłaszcza szczeniąt) nie należy zanadto forsować; długimi spacerami, intensywnymi treningami, zabawami, w których labrador podskakuje, gwałtownymi ruchami przy aportowaniu, częstym i długim schodzeniem i wchodzeniem po schodach, maratonami przy rowerze czy biegającym kilometry właścicielu. Wynika to z faktu kształtowania się jeszcze wrażliwej struktury kostnej, gdzie proces ten jest nieproporcjonalny (wolniejszy) do wzrostu masy tkanki mięśniowej. Obciążanie w ten sposób stawów może doprowadzić do różnych urazów, a także, mimo iż jest to przede wszystkim cecha dziedziczna - tzw. dysplazji stawów biodrowych lub łokciowych, charakterystycznych dla rasy labrador retriever. Bezpośrednią przyczyną tego schorzenia jest rozluźnienie struktur (więzadła, torebka) otaczających staw biodrowy. Prowadzi to w efekcie do niedopasowania w stawie i do przemieszczenia głowy kości udowej w stosunku do panewki miednicy. Mamy wówczas do czynienia z nadwichnięciem lub zwichnięciem. Schorzenie to dotyczy zazwyczaj obydwu stawów (80% przypadków). Szacuje się, że o dysplazji w 70% decydują geny, a w 30% środowisko, czyli czynniki zewnętrzne. Jeżeli więc w 30% jesteśmy w stanie uchronić naszego psa przed takimi konsekwencjami, warto podjąć ten trud. O dysplazji można poczytać więcej w literaturze fachowej. Codzienny ruch i zabawa na świeżym powietrzu poprawiają ogólną kondycję psa, co z kolei zapewnia mu właściwy rozwój mięśni i sylwetki oraz mocne wiązanie aparatu więzadłowo - stawowego. Ponadto ruch wpływa na poprawę przemian metabolicznych labradora, zaspokaja naturalną potrzebę rozładowania energii do pracy, a także zawiązuje i podtrzymuje więzi w relacjach człowiek-pies. Pamiętaj, by nie forsować psa na godzinę przed jego posiłkiem i dwie godziny po nim. Szczepienia Każde szczenię bezwzględnie musi otrzymać komplet podstawowych szczepień, a każdy dorosły pies tzw. szczepienia odnawiane. Ich rodzaj, czas i częstotliwość najlepiej określi weterynarz i nie wolno tego lekceważyć. Pierwsze szczepienia szczenię otrzymuje przebywając jeszcze u hodowcy, następne już u nowego właściciela. Średnio ok. 10 dni przed każdym szczepieniem pies powinien być odrobaczony. W książeczce zdrowia pieska powinny znaleźć się odpowiednie adnotacje i wpisy dotyczące tego rodzaju zabiegów. Zapisy te pomagają właścicielowi psa przestrzegać terminów warunkujących odpowiednią ochronę i profilaktykę. Regularnie odnawiane szczepienia zapewnią stałą odporność psa i zminimalizują ryzyko zachorowania na wściekliznę, parwowirozę, wirusowe zapalenie wątroby, nosówkę, leptospirozę, kaszel kenelowy. Dobry weterynarz udzieli szczegółowych informacji na ten temat. Powyższe zabiegi oczywiście zawsze związane są z kosztami, ale o ileż będą one większe, jeśli przez naszą niedbałość pies poważnie zachoruje lub w konsekwencji "zejdzie" z tego świata. Pozostawaj więc w stałym kontakcie ze swoim weterynarzem i przestrzegaj jego zaleceń, a jeśli mu nie ufasz, to po prostu go zmień. Tak czy inaczej lepiej nie leczyć na własną rękę i nie bagatelizować jakichkolwiek objawów chorobowych. Twój pies nie powie Ci, że cierpi, źle się czuje i musi iść do lekarza, albo że jest uczulony na to, czym go karmisz. Jeśli nie jesteś weterynarzem, to nie próbuj nim być dla swojego psa, bo konsekwencje mogą okazać się nieodwracalne. Oszczędzanie na zdrowiu psa nie jest rzeczywistym oszczędzaniem, ale jest zawsze ryzykiem. Nie ryzykuj więc zdrowia i życia oddanego Ci przyjaciela. Profilaktyka Bez względu na porę roku należy systematycznie zabezpieczać psa przed insektami. Labrador należy do psów wyjątkowo towarzyskich i przyjaznych, dlatego nie odpuści sobie możliwości spotkania z drugim psem, kotem czy innym zwierzęciem. Jest to dobra okazja, aby od kompana zabaw przejąć grupkę jego "współmieszkańców". Pchły mogą stanowić poważne zagrożenie nie tylko dla zdrowia psa, ale również człowieka i jego najbliższego otoczenia. Są to pasożyty, których ukąszenia wywołują świąd i pozostawiają na skórze małe, czerwone punkciki. Swędzenie jest wywołane przez ślinę owada, a podrapana skóra staje się miejscem infekcji. Sama pchła ze względu na swą wielkość oraz ruchliwość nie jest łatwa do zauważenia, dlatego lepiej jej przeciwdziałać niż wyszukiwać i leczyć. Wyróżnia się następujące gatunki pcheł: Ctenopcephalides canis - pchła psia; Ctenocephalides Felis - pchła kocia; Pulex irritans - pchła ludzka. Po napiciu się krwi po ok. 48 godzinach, samica pchły składa jaja. Mając optymalne warunki może złożyć ich nawet 40 - 50 dziennie. Czas znoszenia jaj, to okres około 2- 10 dni. W tym czasie każda pchła jest w stanie złożyć nawet 400-500 jaj. Pchła przebywająca na zwierzęciu składa jaja, które następnie odpadają od sierści. Największe ich ilości można znaleźć najczęściej w takich miejscach jak legowisko, fotel, łóżko, dywan. Zainfekowany pies wykazuje niepokój wywołany ukłuciami, często intensywnie się drapie, co w konsekwencji prowadzi do niszczenia okrywy włosowej, wtórnych urazów skóry, a także anemii (gdy pcheł jest bardzo dużo), tasiemczycy Diphyllidium, (zjedzone pchły w wyniku iskania się psa mogą zawierać jaja tasiemca), alergii (alergiczne zapalenie skóry). Chcąc uniknąć tych przykrych doświadczeń należy regularnie w zależności od preparatu, zakrapiać psa właściwymi do tego celu środkami (najlepiej o przedłużonym działaniu), stosować obroże przeciwpchelne lub odpowiednie szampony zabezpieczające przed tymi insektami. Są to w zasadzie wystarczające zbiegi, które dość skutecznie eliminują "sierściuchowych" intruzów. Wczesną wiosną i wczesną jesienią nasz labrador będzie szczególnie narażony na masowo pojawiające się kleszcze. Węsząc po krzakach, buszując w trawie, biegając po lasach i łąkach nie uniknie spotkania z tymi pajęczakami. Zamieszkują one przede wszystkim tereny leśne, podmokłe i porośnięte wysoką trawą. Szczególnie narażone na kontakt z nimi są psy polujące lub w inny sposób pracujące w terenie. Nikogo nie trzeba przekonywać, że ukąszenia przez zarażone kleszcze są szczególnie niebezpieczne i groźne nie tylko dla zwierząt, ale i ludzi. Najbardziej zainfekowane są te, które bytują w Polsce północnej, północno-wschodniej i wschodniej. Zakażone są one wszystkimi chorobotwórczymi czynnikami, a więc babesią, borelią, ehrlichią, od których wzięły swe nazwy babeszjoza, borelioza, ehrlichioza. Wszystkie te i inne choroby mogą doprowadzić do poważnych uszkodzeń organizmu psa, ze śmiercią włącznie. Charakterystyczne objawy wynikające z konsekwencji ugryzienia przez zakażonego kleszcza to: kulawizna wynikająca z zapalenia stawów apatyczność i osowiałość wysoka temperatura i ogólne złe samopoczucie psa bóle mięśniowe lub stawowe brak apetytu problemy z oddawaniem moczu lub krwiomocz biegunka krwawienie z błon śluzowych wymioty Nierozpoznana stosownie wcześnie choroba może doprowadzić do różnego rodzaju powikłań niewydolność oddechowa i krążeniowa, schorzenia neurologiczne, choroby nerek i mięśnia sercowego. Profilaktyka polega na odpowiednio wczesnym zastosowaniu właściwych kropli, aerozoli i obroży. Oferta rynkowa tych środków jest bardzo bogata i należy z niej korzystać. W przypadku labradora uwielbiającego kąpiele wodne i błotne, zastosowanie obroży nie do końca może okazać się skuteczne, ale np. w połączeniu z zakropieniem może przynieść satysfakcjonujące efekty. Po użyciu któregokolwiek ze środków należy uważnie obserwować psa, może bowiem okazać się, że nasze czworonożne stworzenie jest uczulone na któryś z preparatów i zamiast mu pomagać, będzie szkodził. Może się jednak zdarzyć, że pomimo zastosowania wszystkich środków, dopadnie psiaka jakiś krwiopijca. Nie należy wówczas wpadać w panikę, lecz jak najszybciej usunąć go, gdyż czas przenoszenia zarazków do organizmu po ugryzieniu to ok. 12-14 godzin. Jeżeli nigdy wcześniej tego nie robiłeś najlepiej zleć to komuś, kto ma już w tym doświadczenie (np. weterynarz) i od kogo możesz się poduczyć. Nieprawidłowe bowiem usunięcie kleszcza może spowodować przedostanie się zarazków do krwioobiegu psa i wywołać którąś z wyżej przedstawionych chorób. Urazy Labrador to duży, silny i ciężki pies, dlatego jego odporność na ból w wyniku kontuzji czy skaleczeń jest znacznie wyższa niż psów ras mniejszych. Nawet bardzo poważnych ran można w pierwszych chwilach nie dostrzec, gdyż nie będzie on piszczał czy skowytał. Oczywiście nie znaczy to, że nie cierpi, ale powiedzmy - nie robi paniki. Jeśli zauważymy liżącego stale jedno miejsce labka lub nagłe zmiany w jego zachowaniu - apatyczność, niechęć do ruchu, częsty sen itp. istnieje prawdopodobieństwo (wykluczając chorobę), że mógł doznać jakiegoś urazu, zwłaszcza gdy zachowanie takie pojawiło się nagle. Do najczęstszych urazów na liście labradorów znajdują się; skaleczenia i przecięcia opuszków na łapach oraz ich podrażnienia podczas dużych mrozów, zwichnięcia kończyn, obłamania pazurów, uszkodzenia błon międzypalcowych, naderwanie lub zerwanie ścięgien, powbijane ciała obce (np. szkło, drzazgi, kolce, źdźbła zbóż i traw). Należy również wziąć pod uwagę, iż jego przyjazne usposobienie nie zawsze znajduje akceptację i zrozumienie ze strony innych przedstawicieli tego gatunku. Pogryzienia, rany szarpane, zadrapania to kolejne niebezpieczeństwa mogące spotkać Twojego labradora. Mając na uwadze jego temperament musisz być właścicielem rozsądnym i przewidującym. Na miejsce wspólnych spacerów dobieraj takie, które przynajmniej minimalizują możliwość doznania tego typu urazów. Bieganie po polu lub innym grząskim terenie narazi czworonoga na zwichnięcia lub złamania, skwerek czy park blisko ruchliwej ulicy wystawia na ryzyko wypadku, a nieznana nam okolica może narazić go na skaleczenia pozostawionymi puszkami, rozbitym szkłem, metalowym złomem. Miej więc zawsze ze sobą smycz, naucz go posłuszeństwa, by reagował na Twoje komendy słowne, zwłaszcza, gdy niebezpieczeństwo pojawi się nagle: agresja innego psa, pogoń za kotem przez ulicę, zwęszenie ciekawej woni i pójście bez kontroli w jej kierunku. Jeżeli dojdzie do poważnego urazu koniecznie zabezpiecz ranę i udaj się do weterynarza, a jeśli pies ma problemy z poruszaniem, nie bój się wezwać pomoc na miejsce. Zwłaszcza po wypadkach niewłaściwy transport lub przemieszczanie psa może np. pogłębić niewidoczne na pierwszy rzut oka uszkodzenia organów wewnętrznych i doprowadzić w konsekwencji do jeszcze większych powikłań lub śmierci. Oczy i uszy Oczy labradora nie wymagają jakichś specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych, jednak tak jak w innych przypadkach należy obserwować psa. Jeżeli zauważymy takie zachowania jak przecieranie oka łapą, przymrużanie oczu lub jakiekolwiek wycieki czy zaczerwienienie śluzówek powiek, należy najpierw je obejrzeć. Może się bowiem zdarzyć, że do oka dostało się ciało obce (np. ziarna traw), które łatwo jest usunąć. Jeśli jednak ta opcja zostanie wykluczona, a stan zapalny nadal się utrzymuje, trzeba udać się na konsultację weterynaryjną. Labradory predysponowane są do takich chorób oczu jak: zaćma czyli zmętnienie soczewki - nie przepuszczanie światła w głąb oka jaskra czyli nieprawidłowe (zbyt duże) ciśnienie w gałkach ocznych - nie leczona może doprowadzić do utraty wzroku psa dysplazja siatkówki - in. tzw. odklejanie się siatkówki oka, również prowadzące do ślepoty postępujący zanik siatkówki schorzenia migotki, zwanej też trzecią powieką - jest to fałd spojówki w przyśrodkowym kąciku oka odpowiedzialny za nawilżanie i oczyszczanie powierzchni rogówki z kurzu i pyłu; zainfekowana pokrywa się czerwonymi grudkami limfatycznymi drażniąc powierzchnię oka i doprowadzając do poważnych uszkodzeń Wszystkie powyższe przypadki wymagają bezwzględnego leczenia pod okiem specjalisty weterynarii. Ciekawostka - szczenię labradora posiada niebieski kolor oczu, który wraz z dorastaniem stopniowo zmienia się w orzechowy lub piwny. Rasy, które charakteryzują się opadającymi uszami narażone są dosyć często na ich infekcje. Wynika to z faktu słabej wentylacji, co sprzyja rozwojowi środowiska bakteryjnego. Jeśli pies potrząsa głową, drapie się po uszach, pojawia się wydzielina i czuć z nich nieprzyjemny zapach, to oznacza, że mógł wdać się stan zapalny i należ podjąć leczenie. Działania profilaktyczne opierają się głównie na okresowym, systematycznym przeglądaniu i przemywaniu uszu przeznaczonymi do tego celu preparatami. Nie wolno przemywać uszu psa pałeczkami kosmetycznymi, a jedynie wilgotnym wacikiem sięgając tylko tak głęboko jak sięgnie palec. Czynnościom tym labrador poddaje się bez oporów. Sierść Sierść labradora jest krótka, prosta, lekko szorstka w dotyku, z dość gęstym i obfitym podszerstkiem, który chroni go przed zimnem i wilgocią. Na co dzień nie wymaga zbyt wielu zbiegów pielęgnacyjnych. Ograniczają się one jedynie do spłukania psa prysznicem (najczęściej wystarczy samo "podwozie") zwłaszcza po spacerach w okresach jesiennych, gdzie kałuże i błoto dominują na drogach i polach. Szorowanie szamponem można zastosować 1-3 razy do roku lub w sytuacjach, gdy nasz "ekstrawertyk" utapla się w czymś mało pachnącym lub wpadnie w coś wyjątkowo brudnego. W innych przypadkach w zupełności wystarczy opłukanie czystą wodą lub wydanie komendy zezwalającej na skok do jeziora. Dzięki temu nie pozbawiamy sierści labradora impregnującej warstwy tłuszczowej, osłabiając tym samym układ odpornościowy. Psy maści czarnej i czekoladowej, prawidłowo żywione i pielęgnowane, powinny mieć sierść lśniącą jak rycerska zbroja. Standardowo labradory dwa razy do roku bardzo intensywnie linieją. Może też występować stałe, ale lekkie linienie, którego przyczyn upatruje się w centralnym ogrzewaniu, sztucznym oświetleniu lub diecie. W naszym klimacie zmiany pór roku wiążą się ze zmianami temperatury i długością dnia. Linienie jest ściśle powiązane z tymi właśnie procesami przyrodniczymi. Występuje ono głównie w okresach późnej wiosny i wczesnej jesieni i trwa ok. 3-5 tygodni. W tym czasie niezbędne jest codzienne szczotkowanie kudłacza gęstym grzebieniem w celu usunięcia martwych już włosów, w przeciwnym razie sierść będziemy odnajdywać dosłownie wszędzie, a jedynym zajęciem naszego laba stanie się drapanie we wszystkich dostępnych mu miejscach. Skrócenie okresu linienia może wspomóc podawanie psu specjalnych preparatów z dodatkiem biotyny, witaminy B lub innych środków stworzonych w tym celu, dostępnych na rynku. Pamiętajmy, że zdrowie to warunek radości psa i jego właściciela. Jacek Dąbrowski - LUSYJA
Z drugiej strony, nadmierna aktywność fizyczna lub dieta mogą prowadzić do niedowagi. Właściwe zbilansowanie tych dwóch czynników jest kluczowe dla utrzymania labradora w zdrowej kondycji. Wadą jest to, że wymaga to stałego monitorowania i dostosowywania, ale zaletą jest zdrowszy i szczęśliwszy pies.
1.BOSCH SPECJAL LIGHT 12,5KG HEPATIC, WETERYNARYJNA. Special Light to karma marki Bosh, która specjalizuje się w produkcji wysokiej jakości pożywienia dla zwierząt domowych. Ten rodzaj karmy został stworzony dla pupili chorujących na nerki i wątrobę. Jedno opakowanie zawiera 12,5 kilograma karmy w postaci okrągłych, twardych granulek.
Wykonana z silikonu, okrągła obroża jest odporna na deszcz, pękanie i rozrywanie. Nie wymaga baterii, lecz jest ładowana przy pomocy kabelka usb. Po naładowaniu świeci kilka godzin i jest widoczna z odległości 500m. Obróżka ma długość 55 - 65 cm dlatego też można ją dopasować zarówno dla labradora jak i dla maltańczyka.
Cena szczeniaka rasy Labrador. Koszt zakupu labradora z rodowodem FCI wynosi około 3,500-5 500 zł. Jest to na tyle popularna rasa, że jest wiele hodowli, ale przed zakupem warto sprawdzić opinię o danym hodowcy. Jeśli rodzice szczeniaka mają najwyższą ocenę, to zakup młodego labradora może być o wiele droższy.
Labrador retriever to jedna z najpopularniejszych ras psów. Zaliczane są według FCI do grupy 8., czyli aporterów, płochaczy i psów dowodnych. Podlegają próbom pracy. To psy pracujące i wszechstronnie uzdolnione. Sprawdzają się szczególnie w policji i służbach ratowniczych. Pomagają osobom niepełnosprawnym.
Uczestnicy z nadwagą i otyłością jedli owoc zamiast nasyconych tłuszczów, typowych dla zachodniej diety. W badaniu wzięło udział 45 osób w wieku od 21 do 70 lat. Poza nadmierną masą ciała byli to ludzie zdrowi, niepalący, ze średnim lub dobrze kontrolowanym ciśnieniem krwi.
Zasady dietetyczne dla osób z nadwagą i otyłością. Jednym ze sposobów umożliwiającym zakwalifikowanie się do grupy osób z prawidłowa masa ciała, nadwagą, otyłością, czy też niedowagą, jest wyliczenie tzw. wskaźnika masy ciała. Wskaźnik masy ciała = BMI (Body Mass Index) obliczamy według wzoru dzieląc masę ciała
Naprawdę warto zdecydować się na labradora. Pies jest godnym zaufania czworonogiem, który może stać się zarówno najlepszym przyjacielem rodziny, jak i opiekunem. dzieci oraz schorowanych właścicieli. Przyjazny charakter labradora urzeknie każdego, kto jeszcze nigdy nie miał okazji wychowywać psa.
. 522onb71to.pages.dev/771522onb71to.pages.dev/307522onb71to.pages.dev/449522onb71to.pages.dev/174522onb71to.pages.dev/557522onb71to.pages.dev/133522onb71to.pages.dev/501522onb71to.pages.dev/675522onb71to.pages.dev/841522onb71to.pages.dev/794522onb71to.pages.dev/986522onb71to.pages.dev/214522onb71to.pages.dev/854522onb71to.pages.dev/652522onb71to.pages.dev/695
dieta dla labradora z nadwagą
